Geduld-challenge 7 (slot)

Hoe spannend was dat, om mijn prothese aan te trekken en er een paar pasjes mee te zetten, na weken zonder! Precies als de allereerste keer dat ik ermee moest proberen te gaan lopen…

Het voelde net zo vreemd en net zo spannend. En, heel eerlijk gezegd, was het ook net zo vermoeiend en pijnlijk. Niet alleen de druk op de nog tere wond, maar ook voor mijn spieren, die de afgelopen weken natuurlijk niets meer gewend waren. Een uurtje was lang genoeg.

Nu ben ik een paar dagen verder. Elke dag kan ik het iets langer volhouden. De spieren wennen langzaam en ook de plek in mijn lies lijkt het goed te doen. Het is een verademing om weer zomaar even aan de wastafel mijn tanden te poetsen zonder krampachtig mijn evenwicht te hoeven bewaren. Gewoon de trap op te lopen, in plaats van te hinkelen. Om aan het aanrecht iets klaar te maken, zonder om te vallen.
Toch is het ook nog steeds een verademing om hem uit te trekken om het prikkende en pijnlijke gevoel kwijt te raken. Ik noem het mijn ‘eeuwige’ strijd tussen twee kwaden: kies ik voor comfort en dus ook voor meer afhankelijk zijn of kies ik voor ‘ongemak’ en dus voor onafhankelijk zijn? Het is namelijk een strijd die ik al eerder gevoerd heb, die steeds terugkomt ook, maar waarvan al vast staat welke van die twee het gaat winnen: Ik wil het blijven proberen met mijn prothese. Dus vecht ik door, omdat het dragen van mijn prothese gelijk staat aan vrijheid. Hoe pijnlijk het soms ook is. De afgelopen tijd immers heb ik maar weer eens ervaren hoe beperkt ik ben zonder.

Het maakte me tevens bewust van het feit dat ik dankbaar mag zijn nog een keuze te hebben. Hoeveel mensen zouden graag in mijn ‘schoenen’ staan. Misschien de meesten niet, maar ik denk speciaal aan mensen die totaal afhankelijk zijn van een rolstoel, mensen die geen keuze hebben. Die, hoeveel ze zouden trainen of hoe graag het ook zouden willen, daar nooit meer uit kunnen komen. Ik heb diep respect voor hen. Altijd gehad, maar nu nóg meer. Daarom vecht ik ook door, omdat ik het nog wel kan…

Daarom staat hij iedere nacht weer op te laden naast mijn nachtkastje, om mij de volgende dag weer van dienst te zijn. Ja echt, ik moet mijn prothese elke avond opladen in het stopcontact. Noem me maar gerust ‘de vrouw van zes miljoen’. Wat ben ik blij dat ik in Nederland woon en hier de best mogelijk zorg kan krijgen. Een supersonische prothese en geweldige mensen die mij begeleiden en elke keer weer naar de beste mogelijkheden zoeken. Die ervoor zorgen dat het zin heeft om te blijven knokken. En ook dat is toch zeker wel een schone zaak!

En hiermee sluit ik mijn geduld-challenge af. Een paar weken was ik terug bij af, zoals ik in de eerste blog schreef. De verwachte twee weken zijn er uiteindelijk bijna zes geworden en nog ben ik er niet helemaal. Maar mijn missie is wel geslaagd: mijn zoektocht naar de schone zaken van geduld. Al schrijvend en overpeinzend ben ik tot de conclusie gekomen dat, ondanks alle tegenslag, me zo ontzettend veel schone zaken in de schoot zijn geworpen. Zoveel had ik van tevoren nooit kunnen bedenken. Te veel om hier allemaal nogmaals te noemen (lees het gerust na in deel 1 t/m 6). Maar intussen weet ik zeker dat geduld iets is, dat je krijgt. Eén van de grootste geschenken zelfs die je maar kunt ontvangen. Onbetaalbaar. Niet voor niets een vrucht van de Geest.

Een mooi lied dat ik kreeg aangereikt en ook hier wil delen met jullie: Waar je je voet ook zet

Wat hieraan vooraf ging:
Plastisch fantastisch
Geduld-challenge (deel 1)
Geduld-challenge (deel 2)
Geduld-challenge (deel 3)
Geduld-challenge (deel 4)
Geduld-challenge (deel 5)
Geduld-challenge (deel 6)