Middag op het strand

Al woon ik dan slechts vijftien kilometer van het strand van Hoek van Holland, ik kom er bijna nooit. Vroeger wel. Ik was echt een liefhebster van de zee en de kust, maar sinds ik een beenprothese heb, kan ik het daar veel minder waarderen. Het mulle zand, dat ik altijd zo heerlijk vond tussen mijn tenen, is nu mijn ‘vijand’ geworden. Het loopt zwaar, mijn kruk zakt er centimeters in weg, het schuurt waar je niet wilt dat het schuurt en als het warm is kan ik mijn kunstbeen niet zomaar uitdoen. Over zwemmen in zee maar helemaal niet te spreken. Daarom mijd ik het strand meestal.

Tot afgelopen zaterdag. Was het die morgen nog flink bewolkt, ’s middags was er geen vuiltje meer aan de lucht. We besloten om met ons gezin naar ‘De Hoek’ te gaan om een bakje koffie te drinken of een ijsje te eten in één van de strandtentjes. De auto konden we kwijt pal aan het strand en we ontdekten warempel een betonnen voetpad dwars over het mulle zand richting het water. Op deze manier kon ik me verbazend eenvoudig naar de zee begeven. De zee, die altijd blijft trekken. Het was er niet te stil en zeker niet te druk en zo vonden we een plekje direct aan het eind van het pad vlakbij de vloedlijn.

Dikke wolkenpartijen spanden zich samen boven land, maar boven het strand bleef de lucht strakblauw. Het zonnetje verraste ons aangenaam. Het was niet zo warm dat alles uit moest en niet zo fris dat er van alles aan moest. Daar zat ik dan, zomaar met mijn billen in het zand en met mijn neus richting de branding. Hoe lang was het niet geleden dat ik op deze manier naar het spel van de golven had gekeken, een brutale meeuw moest verjagen, het zand tussen mijn tanden voelde knarsen? Hoe lang geleden was het wel niet dat ik zo intens genoten had van zoiets eenvoudigs als een uurtje op het strand?
Daarom zal ik deze foto koesteren, de foto van de middag met het gouden randje. Die middag dat alles precies op zijn plek viel.