Zilver

Ik vond het altijd wat bezadigd klinken, echt iets voor ‘oude’ mensen. Voor ooms en tantes, ouders. Maar in ieder geval iets wat voor ons nog lang niet was weggelegd. Misschien in een verre toekomst, als we zelf oud waren…
Totdat dat die toekomst vorige week zomaar aanbrak. De dag namelijk van ons zilveren huwelijksjubileum.

Zomaar, want het voelt helemaal niet alsof wij al 25 jaar getrouwd zijn. Toch, als ik vertederd door ons trouwalbum blader, zie ik het best. Het geluk dat spat van de blijde, verwachtingsvolle gezichten. Wat waren we nog jong toen, onbezorgd bijna…

De jaren zijn voorbij gevlogen. Misschien omdat we ontzettend veel hebben meegemaakt. Blijde dingen en vervelende, vreugde en verdriet. Drie keer verhuisden we naar een ander adres. We mochten twee prachtige jongens ontvangen. Jan startte (met succes) zijn eigen internetbedrijf. We genoten van vakanties en maakten een paar grotere reizen. Maar ook was en is er de zorg om gezondheid. We verloren geliefden, die er op ons trouwfeest nog wel bij waren.
Wat er ook gebeurde, God was erbij. Niet altijd ervoeren we dat direct op die momenten, maar nu we terugkijken zien we weldegelijk zijn leiding in ons leven.

We zijn niet jong gebleven. De jaren hebben zichtbaar hun sporen getrokken. Innerlijk – in herinneringen en gebeurtenissen – maar zeker ook uiterlijk. En nu zijn we dus een bezadigd, oud stel, dat – heel burgerlijk – 25 jaar getrouwd is.

Dat feit is trouwens ook te zien in ons huis, dat vol bloemen en kaarten staat. Tevreden adem ik de warme, feestelijke sfeer. Want eerlijk gezegd valt het me best wel mee. Eigenlijk is het helemaal niet erg. Welnee, het is gewoon heel bijzonder dat wij dit ‘heuglijke feit’ mogen vieren én iets om heel dankbaar voor te zijn.

– 4 juli 1991 –