Accepteren

Mijn kruk en ik zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Zelf heb ik er vaak niet eens erg in. Maar het lopen gaat nu eenmaal veel beter met dat ding in mijn rechterhand.
Kinderen maken daar weleens een opmerking over. Pas vroeg er nog één: ‘Wat heeft die mevrouw aan haar arm?’ Logisch eigenlijk, want die stok klemt stevig aan mijn onderarm. Kinderen stellen eerlijke vragen, trekken geen ondoordachte conclusies. Vragen gewoon recht op de man wat er aan de hand is. Dan kun je wat vertellen en uitleggen.
Kinderen luisteren én accepteren.

Volwassen concluderen en helaas vaak op een onterechte manier.
Zoals de grote ‘zeker-wezen-skiën-vraag’ (zie weblog Sportief)
Of, om nog maar een voorbeeld te noemen, als ik mijn autootje op een invalideplek parkeer. Voorbijgangers schijnen dan al bij voorbaat te weten dat ik mijn auto daar niet mag parkeren. Druk gebaren ze van mijn auto naar het invalidebord. Pas als ik mijn kaart voor de ruit zet en ze me uit de auto zien ‘strompelen’, lopen ze snel verder.
Onlangs maakte ik nog een naar akkevietje mee bij de benzinepomp. Na het tanken liep ik, met kruk, richting de shop om te betalen. Vlak voordat ik naar binnen ging, zag ik links van mij een vrouw naderen. Toen ze mij in het vizier kreeg, versnelde ze zichtbaar haar pas en zette plompverloren haar voeten voor die van mij. Zo stond ze nog net voor mij in de rij. Ik hoorde haar bijna denken: als ik daar ook nog op moet wachten…

Volwassen concluderen, maar gelukkig lang niet allemaal op de verkeerde manier.
Neem nou dat Turkse meisje bij de drogist. We kwamen samen aanlopen bij de kassa. Ik had een aardig mandje vol en zij had maar één ding in haar hand. Ze stond erop dat ik eerst zou afrekenen. ‘Het is al onhandig genoeg zo voor u,’ zei ze vriendelijk.
En pas op die verjaardag met voor mij meest onbekenden. Eén jonge vrouw was er, die ik oppervlakkig ken via school. Zij vroeg me recht op de man: ‘Wat is er gebeurd, dat je met een kruk loopt?’
Ik vertelde haar in het kort het hoe en waarom en besloot: ‘Ik heb hem dus altijd bij me.’
Tot mijn grote verrassing zei ze, dat het haar nooit was opgevallen: ‘Ik kijk niet naar je stok, ik kijk naar jou!’