Anna

Het moet een ontmoeting worden op een terrasje. Gewoon met z’n zevenen een kopje koffie drinken met wat lekkers om deze periode af te sluiten. Dat is haar uitdrukkelijke wens. Maar na een eindeloze reeks mooie dagen, is het uitgerekend vandaag geen terrasjes-weer.

Toch begeef ik me naar de afgesproken plek in het sfeervolle centrum. Het betreffende terras ligt er troosteloos bij, het miezert en er staat een harde wind. Ik kijk naar binnen: een piepklein winkeltje waar ze de heerlijkste vlaaien verkopen en serveren. Er blijkt toch ruimte te zijn voor twee tafels. Om de grootste staan welgeteld zeven stoelen en ik zie al één bekend gezicht. Onze ontmoeting valt dus gelukkig niet in het water.
Al snel volgt de rest van het gezelschap. Ik ken de gezichten allemaal, behalve het stralende middelpunt: Anna*. Zij is het die deze ontmoeting gearrangeerd heeft. Eigenlijk ken ik haar wel, inmiddels best wel goed ook, maar toch heb ik haar nooit gezien. Zo is het ook met de rest van het gemêleerd gezelschap. Want hoe verschillend we ook zijn, één ding hebben we gemeen: we hebben haar nooit gezien en toch hebben we de afgelopen maanden allemaal een stevige band opgebouwd met Anna.

Toen Nederland begin maart noodgedwongen in een Lock-down terechtkwam, rees het besef dat dit voor veel mensen weleens heel ingrijpend zou kunnen zijn. Vooral ouderen, alleenstaanden en gehandicapten dreigden hierdoor immers nog meer geïsoleerd te raken? Daarom werd er vanuit onze kerk een hulplijn** in het leven geroepen. Er werden flyers in de wijken rondom de kerk uitgedeeld waarop mensen werden aangemoedigd om te bellen voor praktische hulp of voor vragen als daar behoefte aan was.
De flyer belandde ook bij Anna in de bus. Een alleenstaande dame op leeftijd. Zij kon haar zaakjes prima regelen, maar het gebeuren rond Corona ging haar een beetje boven haar pet. Ze had heel veel vragen en twijfels en er was niemand in haar omgeving waar ze hiermee naar toe kon gaan. Ze besloot gebruik te maken van het telefoonnummer op de flyer. Het bleek een verademing voor haar om een luisterend oor te treffen en mensen die ook met de daad hulp aanboden. Na een aantal gesprekken, werd er afgesproken om een klein team samen te stellen die om beurten elke dag telefonisch contact met Anna zouden maken om op die manier om haar heen te staan. En zo gebeurde het ook.

En met dit kleine team van de hulplijn maken we nu, een ruime drie maanden later, onder het genot van een heerlijke vlaaipunt en koffie, in het echt kennis met Anna. Feilloos weet ze wie we zijn, nadat ze ons aandachtig met haar pientere ogen heeft bestudeerd. Ze zit naast mij en ik vraag haar of ze gespannen was voor deze ontmoeting. ‘Een beetje wel,’ geeft ze toe, ‘maar nu niet meer, hoor!’ Het ijs is helemaal gebroken als er kleine glaasjes op tafel worden gezet. ‘Is dat een pikketannusie?’ vraagt ze aan de serveerster.
Dan proosten we met het ‘pikketannusie’ op onze live-ontmoeting en op de mooie gesprekken die we mochten voeren de afgelopen maanden. Het startsein van een vrolijke middag, waarvan we allemaal intens genieten. Er heerst een gemoedelijke, vrolijke sfeer. Als we na een paar uur verzadigd zijn van het lekkers en alle verhalen, vraagt Anna nog even de aandacht. Ze leest haar speech voor, die ze speciaal voor dit moment geschreven heeft, waarin ze ons bedankt. Ik ben geroerd en ik weet dat iedereen dat is en denkt: Nee, jij bedankt, lieve, dappere Anna. Wat hebben we dit graag voor je gedaan en wat heeft het ons veel gebracht.

De lijn met Anna wordt uiteraard niet zomaar verbroken, we blijven contact houden, al wordt het wat minder frequent. Lieve Anna, zij was de rode draad van verbinding in deze roerige tijd. Wat ben ik dankbaar dat zij op mijn pad gekomen is.

*    De naam Anna is gefingeerd i.v.m. privacy
**  De Hulplijn is een initiatief van NGK De Ark in Maassluis