APK

Een jaar of vijf oud is mijn C-leg nu.
Mijn prachtige, computergestuurde, protheseknie. Dat is ook precies het aantal jaar dat je er op mag lopen. Daarna moet hij gecheckt worden. Een soort verplichte APK dus. Hij vertoont nog geen mankementen, maar dat moet je natuurlijk voor zijn.

Vandaag is de dag. Al vroeg in de morgen ga ik op pad richting Rotterdam. Zo hoop ik de drukte voor te blijven. Het is regenachtig weer en dan staat het in de spits vaak vol rond de Beneluxtunnel. Maar dat valt deze keer erg mee en zo arriveer ik veel te vroeg bij het orthopedisch centrum.

Ook hier zit het mee, ik word direct geholpen. Ik mag gaan zitten met een kopje koffie, terwijl mijn been mee gaat naar de werkplaats. Even later komt mijn been weer terug. Mijn eigen knie wordt opgestuurd naar Duitsland voor controle. Ondertussen kan ik gewoon verder met een leenknie, die men er weer in terug gezet heeft. Hij is met een laptop op precies dezelfde manier ingesteld als mijn eigen knie. Over een week of twee krijg ik mijn knie terug. En zo sta ik binnen een uur weer met beide benen buiten de deur.

Met een voldaan gevoel stap ik in mijn autootje richting huis. Normaal moet iemand die een nieuwe knie krijgt, zeker een maand of twee aansterken en revalideren. Ik hoef er maar een paar uurtjes aan te spenderen. Met de radio meezingend vervolg ik mijn weg. Werkelijk alles lijkt mee te zitten vandaag. Geen wachttijden, geen files op de terugweg ook, niet de voorspelde regen en rukwinden, maar zelfs een klein zonnetje. Dat mag ook weleens gezegd. Immers, die dagen dat alles verkeerd gaat, vallen altijd veel meer op. Tel je zegeningen…

Daar staat wel iemand met pech aan de kant van de weg. Dat is minder prettig. Gelukkig ben ik die ongeluksvogel niet. Mijn oude, trouwe karretje van dertien jaar vertoont nog geen tekenen van mankementen. Maar het doet me er wel aan denken dat ik nodig een afspraak moet maken voor een APK. Want zoiets moet je natuurlijk wel voor zijn!