Bak-kluns

Zelfs met de beste wil van de wereld kan ik niet beweren dat ik een topbakster ben.
Koken, dat is een ander verhaal. Dat gaat me redelijk af. Maar bakken? Heel wat baksels zijn, na eindeloos geploeter, alsnog in de prullenbak beland. Het aanrecht één grote puinhoop met nul komma nul resultaat. Veel plezier heb ik er dus nooit aan beleefd.

Ooit heb ik zelfs zo’n kant-en-klare kwarktaart laten mislukken, omdat ik de boter bij de verkeerde mix had gedaan.
Als er dames gevraagd worden om te bakken voor het goede doel of voor een vergadering, dan duik ik gauw weg. Niet omdat ik geen bijdrage wil leveren, maar omdat het gewoon niets wordt. Ik zie het al voor me: allemaal mooie, zelfgebakken taarten en er naast zo’n zielig cakeje van de buurtsuper.
Ook op verjaardagen bij ons thuis zal je nooit eigen gebakken taart gepresenteerd krijgen, maar keurig banketbakkerstaarten of multivlaaien. Kort gezegd: ik ben een bak-kluns.

Eigenlijk is het heel vreemd dat ik voor dat bakken niet echt in de wieg gelegd ben. Mijn oma bakte altijd haar beroemde koekjes. Vaak mocht ik helpen om van het deeg, balletjes te draaien en plat te duwen. Ik heb er vaak bij gestaan als ze met de achterkant van een schaar een soort palmmotiefjes in de koekjes drukte. En nog meer heb ik er van gesmuld. Mijn tante, mijn nicht en mijn moeder zijn ingewijden in het geheime familierecept. Ook zij hebben talloze bakplaten van deze koek gefabriceerd, naast alle beroemde appeltaarten en kruidkoeken. Helaas, dit baktalent heb ik niet mogen erven, dus het familierecept is ook niet aan mij doorgeven.

Totdat ik, na een heel lange tijd, de stoute schoenen weer eens aantrok.
Mijn jongste zoontje Thijs, kreeg Coeliakie, een auto-immuun ziekte, waarbij de darmen worden aangetast als er gluten gegeten wordt. In een reformwinkel zijn wel veel glutenvrije produkten te koop, maar ontzettend prijzig en dan ook nog kurkdroog. Dus vandaar dat ik die stoute schoenen wel aan moest trekken, een alternatief had ik niet.
Tweeenhalf jaar later kan ik met trots zeggen dat, na heel wat oefening en teleurstelling, er prachtige dingen gebeuren in mijn oven. Elke week tover ik er zeven mooie, glutenvrije eierkoeken uit, vaak ook kokosmakronen en muffins en zo nu en dan zelfs ontbijtkoek.

Zo zie je maar: waar een wil is, is een weg. Als je iets móét, dan kun je het. Ik ben er vast van overtuigd! Of heb ik misschien toch het baktalent van de familie geërfd en wordt deze bak-kluns ooit nog eens een keukenprinses? Binnenkort maar eens het geheime koekjesrecept aan mijn moeder zien te ontfutselen…