Barbie

Ik kan me niet heugen dat ik ooit een goede poppenmoeder was. Het enige dat ik me kan herinneren is mijn grote, slappe pop, die ik zomaar van mijn vader kreeg, omdat ik vreselijk boos was op Sinterklaas. Bijna alle meisjes uit de klas hadden van hem een ‘slappe pop’ gekregen, behalve ik, terwijl ik zo’n pop ook hoog op mijn verlanglijstje had staan.
Gelukkig had ik een heel lieve vader, die zo snel mogelijk naar de winkel toog en thuis kwam met haar: de allergrootste en mooiste ‘slappe pop’ die ik ooit maar gezien had! Het nieuwtje was er al snel af en daar lag Bella met haar blauwe kijkers, vergeten in een hoekje.

Zo ging het ook met barbies. Ik had er niet veel mee. Eerder vond ik het genante mormels met hun absurt lange, blonde haren, ronde borsten en lange benen. Onbewust vond ik het waarschijnlijk een te mooi plaatje, zeker als jong meisje dat nog niets had met die vrouwelijke vormen.

Wat was ik blij toen daar, jaren later, barbies verschenen in allerlei vormen en van verschillende etniciteiten, een heel wat realistischer beeld.
De allernieuwste uitvoering van onze oude, vertrouwde barbie is een gehandicapte barbie. Eentje in een rolstoel en eentje met een prothese, een ieniemini uitvoering van mijzelf dus. Het klinkt misschien vreemd dat ik daar enthousiast over ben, maar ik ben dat. Heel enthousiast zelfs.

Als kind verdraaide ik mijn nek als ik iemand in een rolstoel zag, maar dat werd me al snel afgeleerd door mijn moeder. Dat hoorde niet. Het is natuurlijk ook niet leuk om nagestaard te worden, maar een beetje bespreekbaarheid is best oké. Dat heb ik zelf ervaren. Kinderen hebben vaak totaal geen moeite je aan te spreken op je handicap. Ik houd ervan, kinderen zijn zo ontwapenend, hoewel ik soms ook weleens met een mond vol tanden sta.
Ik herinner me dat meisje dat naast me kwam zitten op de rand van het zwembad waar ik me bevond zonder mijn beenprothese.
‘Mijn oma heeft geen borsten meer,’ zei ze, met een blik op mijn stompje.
Haar moeder kwam al aandraven om haar bij me weg te halen en zich te verontschuldigen. Ik heb de reactie van haar dochter tien keer liever…

Met dit voorval in mijn achterhoofd, kon ik dit ook zelf toepassen. Mijn zoon (een jaar of vijf toen) vroeg me – op gehoorafstand uiteraard – waarom die meneer daar in een rolstoel zat. Even voelde ik me verschrikkelijk opgelaten, maar daar moest ik doorheen.
‘Je kunt het ook zo zien,’ begon ik nog wat aarzelend, met mijn blik op de man gericht. ‘Die meneer kan niet goed lopen, maar doordat hij in die rolstoel zit, kan hij wel overal komen.’
Mijn zoon knikte en huppelde alweer verder. De man keek me dankbaar aan.

En daarom ben ik zo enthousiast over de nieuwe barbies, omdat ik hoop dat de barbie in de rolstoel en de barbie met de prothese een stukje bespreekbaarheid zullen opleveren. Want zeg nou zelf, niemand is toch volmaakt?