Bikinistress

Maanden geleden zijn we al gestart met het plannen van de vakantie; een datum, een land, een verblijf. Daar kun je niet lang genoeg van tevoren mee beginnen, zo leert de ervaring. Maar dan heb je ook wat: een – naar belooft – prachtige stacaravan op een camping in het Zuiden van Frankrijk. In de bergen, aan een rivier, met een zwembad. Nog een half jaartje en dan zoeken we de zon weer op. Shirtjes, topjes en korte broeken mee, zwembroeken en bikini’s…

Dat hebben we dan maar mooi weer geregeld, ergens in januari… Nog ver weg, moet ik toen gedacht hebben. Die paar pondjes teveel zijn er, tegen die tijd, vast wel af. Nog even geen bikinistress.
Maar de tijd vliegt en nu staat de vakantie toch echt alweer voor de deur. Zojuist heb ik nog eens op de site van de bewuste camping gekeken. Het ziet er nog steeds goed uit en de temperaturen beloven daar veel goeds. Het moet een verademing zijn om straks de warmte van de zon weer op je huid te voelen. De prachtige natuur te bewonderen. Een eerlijke, Franse wijn te drinken. Stokbrood met brie op de veranda te eten. Elke dag in het water te plonsen. Kortom: vakantie te vieren!

Maar voorál dat water! Hoewel ik mij, dankzij een goede prothese, uitstekend kan redden op het droge, voel ik mij pas in het water, zonder prothese, zo vrij als een vis. Het water draagt mij, geeft mij kracht, kent voor mij geen belemmeringen. Belemmeringen die ik helaas in het normale leven soms nog wel ervaar. Daarom vind ik water zo fantastisch.

Toch zit er ook een keerzijde aan dat zwemmen, ‘de blikken’. De blikken van medezwemmers. Begrijpelijk natuurlijk, want het moet vast een schok zijn; een moeder in het water met maar één been. Je voelt de vraagtekens en de stiekeme blik. En dan heb je ook ‘de vragers’. Die heb ik veel liever. De vragers zijn eerlijk. Ze komen op je af. Ze bevragen je recht op de man af. Meestal zijn dat de kinderen. Heerlijke, eerlijke kinderen. Daar kun je mee praten en het uitleggen. Shocking voor de ouders, meestal, die dan weer gerustgesteld moeten worden. Toch doorsta ik dit alles liever, dan dat ik mijn zwemplezier hiervoor opgeef. Met een big smile, doe ik álsof het mij niets kan schelen en álsof ik er ver boven sta. Maar natuurlijk zijn er ook de lieve mensen, die je accepteren om wie je bent. Die, na verloop van tijd, je handicap niet eens meer zien, omdat jij, jij bent. Niets meer, niets minder.

Eigenlijk is dit mijn ware bikinistress. Niet die paar pondjes, die er eigenlijk af hadden gemoeten en wat natuurlijk niet gelukt is. Maar de stress om elk jaar weer opnieuw de stap te zetten om mijn prothese in het zwembad af te doen en mijn ‘doen-alsof-masker’ op te zetten. Pas na een dag of twee, als het onwennige eraf is, kan ik gaan genieten. Dan ben ik gewend en zijn de overige zwemmers aan mij gewend. Mijn masker hoef ik dan niet meer op te zetten. Weg met de stress. Ik kan zijn, wie ik ben. Een moeder, die elke dag met veel plezier haar baantjes trekt in het zwembad, stoeit met haar jongens in het water, en balletje-over-gooit. En ach, die extra pondjes… het zij zo. Wie weet, met een beetje geluk, vliegen die er door al dat bewegen, vanzelf ook nog af. Dat zou mooi meegenomen zijn…