Trammelant

Eerdaags moeten ze er weer aan geloven, mijn lieverdjes. Maar, er is niets waar ze een groter hekel aan hebben. Dus is het heel belangrijk om ze goed voor te bereiden. Dit zes wekelijks gebeuren moet zeker een week van tevoren worden aangekondigd. Zo krijg ik thuis de minste trammelant. Tenminste, op de dag zelf. Want eigenlijk heb ik op deze manier een hele week lang een beetje trammelant…

Dus begin ik voorzichtig: “Jullie haar wordt al weer lang”. “Nou, mam”, zuchten de jongens, “dat valt best wel mee”. “Oké dan, het kan nog wel eventjes wachten, maar niet al te lang”. Opgelucht rennen ze de deur weer uit. Uitstel van executie.

Maar als mijn man een paar dagen later ook opmerkingen in de richting van hun haardos gaat maken, weten ze dat ‘de executie’ er nu toch aan zit te komen. Elke morgen smeer ik extra dikke klodders gel in hun kuiven in een poging het nog ergens op te laten lijken. “Jongens”, waarschuw ik weer, “morgen is het echt zo ver”. Ik hoor ze mopperen: “Zonde van mijn tijd” en “Ik heb zoveel huiswerk te doen”. Maar diep in hun hart beseffen ze dat er geen ontkomen meer aan is. Ze waren er al op voorbereid.

Als we die dag daarop met zijn drieën richting kapper gaan, hebben ze hun verzet zo goed als gestaakt. Welgemoed nemen we plaats in de wachtruimte. Er zitten zeker drie wachtenden voor ons. “Kunnen we niet beter een andere keer gaan, mam?”, proberen ze toch nog. Maar ik blijf onverbiddelijk. Na zeker een half uur draaien en Duckies lezen, mogen ze in dé stoel plaatsnemen. Allebei tegelijk. Dat scheelt. De tondeuse vliegt in razend tempo over hun lange manen. Grote plukken haar vullen de grond. Even later stappen ze uit hun stoel, twee stoere binken met dito kuiven. De kapster denkt er ook zo over, want vrolijk grapt ze: “Zo, ik denk dat jullie morgen de meiden van jullie af moeten slaan”. Jongste kijkt haar wat bevreemd aan en zegt, heel onschuldig: “Dat moet ik elke dag al”.

Naast het punt dat het zonde is van hun tijd, is dit nou net het punt, denk ik, waarom mijn jongens het niet zo hebben op de kapper. Eigenlijk is het allemaal onze eigen schuld. Wij, als ouders, hebben er altijd op gehamerd dat het niet gaat om het uiterlijk, maar dat je binnenkantje veel belangrijker is. Waarom zou je je dan druk maken om uiterlijke zaken? En zolang je zonder al te veel moeite en zonder al dat gedoe aan je haar de meiden nog van je af moet slaan, kun je best een kappersbeurtje overslaan, nietwaar?