Buitenspel

Ik voel me, als enige vrouw in een mannengezin, soms echt een buitenbeentje. Mijn drie mannen kunnen me vaak zo niet-begrijpend aankijken bij bepaalde opmerkingen en ideeën van mij. Dan gniffelen en smoezen ze stiekem of lachen me openlijk uit om zoveel vrouwelijke domheid. Waar je je allemaal druk om kunt maken … kleding, rommel, vakanties, televisieprogramma’s.

Vooral dat laatste. We beslissen gezamenlijk naar welk programma we kijken, maar altijd is het dan drie stemmen tegen één. Wil ik eens lekker snotteren bij ‘Hello Goodbye’, stemmen zij gedrieën voor de één of andere actiefilm op ‘de meer-voor-mannen-zender.’ Ik heb me er maar bij neergelegd.

Nu staat het WK voetbal voor de deur. Helaas voor mij. Want ook hier ben ik echt een buitenbeentje. Met dat verschil dat ik, als vrouw, de enige in huis ben die dol op voetbal is.
Ik ben groot geworden met voetbal. Want, hoewel vroeger bij ons thuis de verdeling man-vrouw evenredig was, hadden wij als vrouwen niets in te brengen zolang er voetbal op televisie was. Dat betekende dus verplicht meekijken. Wonderlijk genoeg ging het spelletje me interesseren. Fascineren zelfs en dat doet het nog steeds. De beruchte buitenspelregel is inmiddels voor mij een peulenschilletje.

Tja, het WK… zou ik het hier zwart op wit durven toegeven? Nou oké, ik doe het gewoon: ik verheug me op het WK als een klein kind. Het liefst zou ik het hele huis oranje versieren. Ik heb, om gesmoes en gelach te vermijden, het maar gehouden bij een bosje oranje rozen. Maar ik ga lekker wel naar alle wedstrijden van Oranje kijken en deze keer laat ik me niet overstemmen en buitenspel zetten door de mannen. Nu moeten zij maar eens verplicht meekijken. Dan mogen ze de rest van het jaar van mij weer over de afstandsbediening beschikken.