De 25480ste keer

Het is vandaag op de kop af tien jaar geleden dat bij ons destijds (net een week) drie jaar oude zoon de diagnose diabetes gesteld werd. En zoiets vier je natuurlijk niet, maar ik vind het wel een goed moment om eens even bij stil te staan…

Wat wisten we toen helemaal van diabetes? Eigenlijk niets, behalve dan dat je er ‘prima’ mee kunt leven. Dat wordt immers altijd beweerd? In eerst eerste instantie schrokken we dus ook niet zo heel erg, toen we met onze zoon op de eerste hulp van het ziekenhuis terecht kwamen en de diagnose gesteld werd. Ons kleine mannetje, met donkere kringen om zijn ogen en zijn nooit aflatende hunker naar ‘dinken’. Eigenlijk hadden we het al een beetje verwacht…

Vanaf dat moment echter, belandden we in een rollercoaster. Een opname volgde en mijn man en ik werden binnen een paar dagen klaargestoomd als zijn ‘persoonlijke diabetesbegeleiders’. We werden om de oren geslagen met termen waarvan we het bestaan niet eens wisten. We moesten ons eetpatroon op de schop nemen en handelingen verrichten die je een driejarige peuter niet wilt aandoen. Niet één keer een vingerprikje, maar minstens zeven per dag, voor de rest van zijn leven. Niet één keertje insuline-injecties toedienen, maar minstens vier keer dag. Dat betekende dan ook een klein drama, want zodra de ‘prikdoos’ tevoorschijn kwam, zette meneer het op een lopen en als we hem uiteindelijk te pakken kregen, moesten we hem stevig vastpakken om ‘de prik om bestwil’ toe te dienen. Stiekem heb ik heel wat traantjes weggepinkt en ik raakte kilo’s kwijt van de stress.

Inmiddels zijn we dus tien jaar verder. Hij loopt nu niet meer weg voor de prikpen die hij nu zelf iedere dag zevenmaal spant voor een druppeltje bloed uit zijn vingertop. Dat druppeltje bloed bepaalt hoeveel insuline hij nodig heeft. Zeven keer per dag, 49 keer per week, 2548 per jaar. Een vlugge berekening maakt duidelijk dat hij dus nu ongeveer op de 25480ste vingerprik zit.
Sinds vorig jaar heeft hij een prachtige hulpmiddel gekregen: het pompje. Gelukkig scheelt dat vier insuline-injecties per dag en een hoop rekenwerk, maar toch…

Wat weten wij na tien jaar níét van diabetes? Zeker, er is mee te leven, maar nooit ‘zomaar’ en altijd met de nodige zorg. Diabetes heb je 24/7. Het leven zal voor hem nooit meer hetzelfde zijn als de eerste drie jaar van zijn bestaan. Maar wat zijn we ongelofelijk trots op hem, onze tiener van net dertien. Met zijn positieve instelling slaat hij zich er immer dapper doorheen. Vandaar deze column, niet om te vieren, maar om hem en alle andere diabeten die hier iedere dag opnieuw mee te dealen hebben, een hart onder de riem te steken.