De boodschap

Zomaar weer eens een kort verhaal. Ik heb dit verhaal geschreven voor de schrijfcursus die ik volg. De les bestond uit twee opdrachten: schrijf een romantisch verhaal met een goede afloop en eentje met een foute afloop. Ik laat in het midden in welke categorie onderstaand verhaal valt. Lees en ‘categoriseer’ zelf… en veel plezier!

Daar zit ik dan naast Robert. Al zo lang ik me kan herinneren ben ik fan van hem. Vol bewondering gluur ik naar hem, hij oogt zo ontspannen…
Aan de andere kant van mij weet ik André, mijn andere favoriete man; bijna knus zitten we daar gedrieën op de bank in de beroemde bus. Als het beeldscherm aanspringt, kijken we vol verwachting naar het beeld, waar een mooi, zelfverzekerd meisje het woord neemt…

“Vanaf mijn vijftiende ben ik al verliefd op André. De oudere broer van mijn vriendin Inge. Ik vond hem zo stoer, met zijn brede schouders en zo knap met zijn donkere krullen. Hij was negentien en had zelfs zijn rijbewijs al. Maar André zag mij niet staan. Hij kon aan elke vinger wel een meisje krijgen. In zijn ogen was ik slechts het vriendinnetje van zijn zusje. Een ginnegappende puber, compleet met puistjes, bril en een beugel.
Eigenlijk kan ik het me wel voorstellen, dat hij in die tijd zo over me dacht. Moeders mooiste was ik absoluut niet. Hij vond het overduidelijk vervelend dat ik altijd maar zijn aandacht wilde. Ondanks het feit dat hij niet aardig tegen me was, bleef ik als een hondje achter hem aanlopen. Totdat hij verkering kreeg met Monica, een bloedmooi meisje, met prachtig lang blond haar en het figuur van een fotomodel. Thuis heb ik werkelijk de ogen uit mijn hoofd gehuild toen hij met haar op de proppen kwam.

Een tijd lang wilde ik André niet meer zien. Maar na een jaar of twee ontmoette ik hem onverwachts op de verjaardag van Inge. Mijn hart maakte een sprongetje, maar dat liet ik hem niet merken. Uit zijn verraste en goedkeurende blikken kon ik opmaken dat hij vond dat ik was veranderd van een lelijk eendje in een jonge zwaan. Mijn beugel droeg ik niet meer en ook mijn bril had ik voorgoed aan de wilgen gehangen. Mijn korte koppie had inmiddels plaatsgemaakt voor glanzende blonde lokken.

Nonchalant vroeg hij hoe het met me was. Eigenlijk wilde hij vooral weten hoe het met de liefde was. Maar ik liet daar niets over los. Van Inge had ik begrepen dat zijn relatie met Monica al even passé was.
Toen hij voorstelde om eens samen iets af te spreken, wees ik zijn voorstel resoluut van de hand. Jaren had ik achter hem aangelopen, nu mocht hij wel eens wat moeite voor mij doen. Wat voelde het goed, dat ik nu eens alle touwtjes in handen had.

Mijn spelletje duurde een aantal weken. Ik trok hem naar me toe en als hij toehapte, stootte ik hem net zo makkelijk weer van me af. Ik flirtte in zijn bijzijn met zijn vrienden totdat hij bijna groen zag van jaloezie. Toen ik eindelijk bereid was om een avond met hem alleen uit te gaan, zegde ik ons avondje af, een kwartier voordat hij mij kwam halen. Woedend was hij toen hij me later in de stad tegenkwam met een andere jongen.
Maar echt, het stelde allemaal niets voor. Het was alleen maar om hem een beetje te plagen, te pushen ook…”

Na deze boodschap springt het beeld af en draait Robert zich naar mij en André.
‘De rest wil je hier verder zeggen, toch?’ vraagt hij mij, met gefronste wenkbrauwen.
Ik knik, zelfverzekerd weer als altijd. Die boodschap heb ik toch maar mooi verwoord en, eerlijk gezegd, stond ik er best goed op. Dan wend ik me tot André.
‘Ga je gang,’ stimuleert Robert mij.
‘Ik deed dit allemaal om je een beetje te plagen,’ zeg ik tegen André, ‘want ik wilde je verrassen met deze boodschap. Je weet toch hoeveel ik van je houd? Iedereen mag het weten. Daarom lieve schat, wil ik je vragen of je het goed wilt maken met mij.’ Ik lach op mijn allerliefst naar hem.

Maar André werpt zich helemaal niet in mijn armen. Hij staat op en loopt weg. Zonder een woord te zeggen. Zonder mij nog een blik waardig te keuren. Met een knal valt de deur van de ‘ All-You-Need-is-Love-bus’ achter hem dicht. Niet alleen hoorbaar en zichtbaar voor mij en Robert, maar voor het oor en oog van iedereen in Nederland die op dit moment heeft afgestemd op RTL 4 …

Zo snel als ik kan, spurt ik achter hem aan, op de voet gevolgd door Robert en de cameraman. Als ik hem heb ingehaald, werp ik me voor zijn voeten en smeek hem om voor mij te kiezen. Ik bied hem mijn excuses aan. Ik doe hem allerlei beloften. Ik huil. Ik schreeuw. Maar André blijft me alleen maar onverbiddelijk aanstaren. En ik zie nog iets anders in zijn ogen. Walging.
Demonstratief pakt Robert me bij mijn arm en sleurt me bijna terug naar de bus. Daar zit ik weer, maar nu zonder André. Ik heb het voorgoed verbruid.
Ik pak een tissue en snuit mijn neus. ‘Ik snap het echt niet,’ zeg ik tegen Robert. ‘Ik snap het echt niet.’
Plots ben ik me weer bewust van de camera, die nog steeds op mij gericht is. Bewust ook van de duizenden mensen die meekijken en die hier waarschijnlijk van smullen. Ik recht mijn schouders en neem een slok water.
‘Maar hij moet het zelf weten. Geen handvol, maar een land vol, zegt mijn vader altijd,’ zeg ik in een poging nog iets van mijn waardigheid te redden. Ik richt mijn blik naar de camera, schud mijn haren naar achteren en knipper verleidelijk met mijn wimpers.
‘Maar nu ik hier toch ben,’ ga ik verder, ‘wik ik graag van de gelegenheid gebruik maken om een oproep te plaatsen aan alle vrijgezellen van Nederland…’