De droomboom

Met een rood hoofd loopt mama door de keuken om haar boodschappenlijstje samen te stellen.
‘Mama?’
‘Sorry San, ik ben een beetje druk. Morgen is het Kerstfeest en ik moet nog zoveel doen.’
Sanne begrijpt het wel. Toch wordt ze er een beetje verdrietig van. Papa en mama hebben het altijd druk. Ze hebben niet eens tijd gehad om een boom te halen. Moeten ze nu Kerstfeest vieren zonder boom? Ze weet wel dat het Kerstfeest daar niet om draait, maar toch… een boom is wel heel gezellig.
‘Mama?’ Het hoge woord móet eruit. ‘Gaan we vandaag een kerstboom uitzoeken?’
‘Ach kind, natuurlijk! Ik zou het bijna vergeten! Zullen we dat maar direct doen?’

Nu staat er een boom in de woonkamer. Mama is even de deur uit om de boodschappen te halen en daarna, zo heeft ze beloofd, gaan ze samen de boom versieren. De doos met de kerstversiering staat al klaar.
Maar… als zij nu eens alvast zelf? Mama heeft het zo druk…
Voorzichtig tilt ze de deksel van de doos. De crème- en bruinkleurige ballen glinsteren. Mama had ze vorig jaar gekocht. Ze passen perfect bij hun deftige interieur.

Wat er dan gebeurt, weet Sanne niet precies, maar ineens ligt de doos op zijn kop en is de vloer bezaaid met honderdduizend flinterdunne scherven. De tranen rollen over Sannes wangen. Snel loopt ze loopt naar het raam. Komt mama er al aan? Zou ze boos zijn? Wat moet ze doen?
Mama komt er nog niet aan, maar daar is wel buurvrouw Bep. Arme buurvrouw, ze heeft nog maar een paar weken geleden haar man verloren. Ze zwaait naar Sanne en kijkt dan verbaasd. Even later belt ze aan.
‘Ach meisje, wat is er aan de hand? Ik zag je tranen.’
Ze loopt achter Sanne aan de kamer in. Dan ziet ze de ravage. IJverig gaat ze aan de slag en ruimt alles op.
‘Ik kom zo terug,’ zegt ze. Even later is ze er weer, met een grote doos.
‘Ik heb dit jaar toch geen boom.’ In haar ogen staan nu ook tranen.

Samen hangen ze de bonte verzameling van felgekleurde ballen in de boom.
‘Elke bal heeft een verhaal,’ zegt buurvrouw Bep. ‘Kijk, deze nam buurman Peet eens mee van een lange reis. En deze…’
Ze glimlacht weemoedig, maar de tranen zijn verdwenen. Sanne luistert ademloos. Ze merken niet eens dat er iemand is binnengekomen, totdat mama schor fluistert: ‘Zo’n mooi versierde boom heb ik nog nooit gezien.’