Dutje

Wat geweldig, denk ik trots, als mijn ‘achtste groeper’ met een vriendje op de woensdagmiddag zijn vrije tijd ‘opoffert’ om langs de deuren te gaan voor de kinderpostzegelactie. Mijn trotse gevoel slaat echter snel om in een onrustig gevoel als een noodweer losbarst. Even later komen ze tot mijn opluchting veilig thuis.
‘We zijn snel naar het bejaardenhuis gegaan.’
‘Dat is slim. Twee vliegen in één klap: droog en vast veel verkocht!’ roep ik enthousiast.
‘Nee, we mochten niet naar binnen,’ klinkt het timide.
‘De oudere mensen deden vast een middagdutje,’ probeer ik het te verklaren. Tja, hoe moet je zoiets nu anders uitleggen?!