Winnaar gedichtenwedstrijd ‘Eenzaamheid’

Eenzaamheid … je ziet het vaak niet aan de buitenkant. Want wie loopt daar nou mee te koop? Mensen schamen zich voor hun situatie, terwijl toch zo’n veertig procent van de bevolking zich weleens eenzaam voelt.

Daarom was het zo fijn dat er afgelopen zaterdag in Maassluis een ontmoetingsmiddag plaatsvond in het kader van eenzaamheid om dit probleem bespreekbaar te maken en te doorbreken.
Verschillende maatschappelijke organisaties hadden de handen inéén geslagen om de middag te organiseren. Er was een spreekster, een optreden van een rapper en er waren gedichten. Veel gedichten vooral. Want aan deze middag was ook een gedichtenwedstrijd verbonden om woorden te geven aan eenzaamheid. Juist in een gedicht kun je veel emotie kwijt, zoals duidelijk naar voren kwam in de gedichten die werden voorgedragen tijdens het open podium.

Mijn gedicht ‘Masker’ werd door de jury beloond met een eerste prijs.
Bij het maken van het gedicht heb ik geprobeerd me in het gevoel van eenzaamheid te ‘hullen’. Alleen al dat gevoel maakte me verdrietig, maar wellicht zorgde dat ervoor dat ik de juiste woorden kon vinden.
Zo eenzaam als de persoon in het gedicht heb ik me nog nooit gevoeld, maar toch, een stukje eenzaamheid herken ik wel. En wie niet?

Eenzaamheid, het hoort bij het leven, zo kwamen we tot de conclusie. Maar blijf er niet mee rond lopen: zoek contact, hulp eventueel of schiet te hulp als je bemerkt dat iemand eenzaam is. Want eenzaam met z’n tweeën is toch veel minder eenzaam.

Masker

Van buiten zie je mijn lach,
niet mijn tranen van gemis,
niet dat mijn enige gezelschap
de schreeuwende beeldbuis is.

Van buiten zie je mijn lach,
niet mijn tranen om wat was,
om wat niet meer zou komen,
mijn stille dagen, kille dromen.

Van buiten zie je mijn lach,
niet mijn tranen om een mens
die ik zo mis, die simpele vraag:
‘Hoe was jóuw dag vandaag?’

Van buiten zie je mijn masker
dat mijn tranen maskeert;
want ik wil niet meer alleen,
maar ik ben het ‘samen’ verleerd.

©irmamoekestorm