Hoe leuk is dat: ik werd gevraagd voor een interview met een bijbehorende fotosessie voor het lifestylemagazine van Maassluis: Rvaer’M.
Met heel veel plezier heb ik daaraan meegewerkt.
Ik bedank Marjan de Groot en UnienkFotografie voor de leuke ervaring en de mooie samenwerking!
Hieronder kun je het interview in zijn geheel lezen, want abusievelijk is niet alle tekst in het blad opgenomen.
Irma Moekestorm schrijft boeken. Niet zomaar boeken maar kinderboeken, kinderboeken met een boodschap. Inmiddels zijn er negen boeken verschenen en nummer tien en elf verschijnen dit jaar. Al haar boeken zijn uitgekomen bij Uitgeverij Buddy Books. Rvaer’m sprak met haar over haar passie, motivatie en boeken. ‘Ik ben geboren in Maassluis en ook mijn moeder is een echte Maassluise. Hoewel ik nu in Maasland woon, kom ik nog graag en vaak in Maassluis o.a. voor de winkels en het gezellige centrum. Ik heb een poosje columns geschreven voor Maassluis.nu en ik schrijf af en toe persberichten voor Stichting Present Maassluis. Dus ik ben zeker wel betrokken bij het maatschappelijke leven in Maassluis.’
‘Met schrijven ben ik pas later begonnen. Ik heb altijd een liefde voor taal gehad, maar ik heb er nooit serieus over nagedacht om te gaan schrijven, totdat ik voor een landelijk dagblad een nieuwslimerick instuurde. Dat vond ik zo leuk en dat ben ik vaker gaan doen. Mijn man heeft een website voor mij gemaakt (www.knipoog.nu) waar ik mijn limericks plaatste. Van het één kwam het ander. Ik ging bloggen, gedichten en korte verhalen schrijven, waarvan er verschillende zijn gepubliceerd in schrijversbundels. Maar mijn voorliefde voor eenvoudige gedichten op rijm met een goed ritme en een twist bleef.’
‘Ik schrijf vooral prentenboeken in rijmvorm voor jonge kinderen. Korte, pakkende gedichtjes met een fijne cadans. Ik vind het belangrijk dat mijn verhaal humor bevat en een les. Daarmee bedoel ik, dat er iets herkenbaars inzit, waaraan kinderen zich kunnen spiegelen en waar ze hun voordeel mee kunnen doen. Boeken met een boodschap dus. De taal moet laagdrempelig zijn, zeker als je voor peuters en kleuters schrijft. Mijn gedichten lijken simpel, maar er zit veel puzzelwerk in. Ik hou niet van gedichten die heel voorspelbaar zijn of van ‘rijmen om het rijmen’. Een goede clou is belangrijk, het moet beslist een lach op een gezichtje toveren.
Schrijven betekent heel veel voor mij. Het brengt me in een andere wereld. Als ik aan een verhaal werk, moet ik een wekker zetten, omdat ik anders zomaar de tijd vergeet. Schrijven heeft me heel veel gebracht. Het leidt me af van de dagelijkse beslommeringen. Schrijven maakt mijn hoofd leeg en kan altijd. Dat maakt me vooral heel blij en dankbaar.’
‘Het is heerlijk om je legaal te verplaatsen in de leefwereld van kinderen, een wereld waarin alles kan en niets te dol is. Hoe leuk is het om dieren te laten spreken en grappige situaties te bedenken, die normaal gesproken nooit zullen gebeuren. Extra leuk is het, dat boeken voor kinderen mooi geïllustreerd worden. Ik kan er echt van genieten als een door mij verzonnen figuurtje vorm krijgt in een illustratie. Dan gaat het verhaal nog meer sprankelen en leven.
Soms krijg ik een opdracht, waarvan de illustraties al klaar zijn. Dan mag ik er het verhaal bij schrijven. Net omgekeerd dus, maar net zo fijn om te doen.
Regelmatig krijg ik foto’s en filmpjes gestuurd van blije kinderen met een door mij geschreven prentenboek, met een enthousiaste reactie van ouder of grootouder. Dat is de beste feedback die je kunt krijgen.’
‘Ik krijg inspiratie door na te gaan waar mijn kinderen jaren geleden om schaterden en wat ik zelf vroeger leuk vond: avontuurlijk, grappig en herkenbaar. Het kan ook helpen om de situatie door de ogen van een kind te zien. Dat geeft vaak nieuwe, humoristische inzichten.
Verder is het uiteraard van belang om goed te luisteren naar de kinderen-van-nu, om andere prentenboeken te lezen en naar kinderfilms en -programma’s te kijken. De taal en de gewoontes veranderen continue, dus het is zaak om een beetje bij te blijven.
‘Ik vind het belangrijk om een kind mee te geven dat je goed bent zoals je bent. Dat je daar niets voor hoeft te doen. Dat iedereen anders is en daarmee ook uniek. Dat iedereen er mag zijn en geliefd is. Zoals in mijn boekje Lieve Lief. Lieve is een lieveheersbeestje zonder stippen en dat vindt ze heel erg, want alle lieveheersbeestjes hebben wél stippen. Gelukkig leert ze dat de buitenkant niet belangrijk is, maar dat het veel belangrijker is hoe je van binnen bent. Dit verhaal heb ik geschreven omdat ik zelf sinds mijn jeugd een handicap heb. Ik heb me vaak anders gevoeld, net als Lieve. Inmiddels heb ik geleerd dat ik net zo waardevol ben als een ander. Geen boodschap zo essentieel als deze. Ik hoop nog lang door te mogen schrijven en deze boodschap door te geven.’