Geduld-challenge (4)

Het schiet al lekker op. Aan het eind van de week moet ik voor controle terug naar de plastisch chirurg en dan worden, als het goed is, de hechtingen verwijderd. Ik ben zo benieuwd hoe het daarna verder gaat. Mag ik mijn prothese alweer aan of moet ik het langzaam opbouwen? Mijn revalidatiearts in het Rijndam gaat me hierbij begeleiden, afhankelijk van hoe de wond geneest en hoe de druk van de prothese daarop is.

Geduld, geduld, geduld. Terwijl ik zo graag mijn gewone leventje weer wil oppakken. Dat klinkt wat overdreven, want zeg nou zelf: wat zijn een goede twee weken op een leven? Maar gewoon even de auto pakken voor een boodschapje of een bezoekje: ik mis het…

Ondertussen probeer ik zoveel mogelijk klusjes in huis zelf te doen en nog steeds komt er bijna iedere dag wel iemand langs. En dan is er natuurlijk mijn schrijfwerk. Wat een zegen is dat. Als ik in een nieuw verhaal ‘zit’, vergeet ik alles om me heen en bén ik het verhaal. Soms vergeet ik zelfs de aardappels op te zetten…

Mijn schrijfwerk is echt een schone zaak dat mij helpt in het beoefenen van mijn geduld. En omdat ik in deze challenge op zoek ben naar de schone zaken van geduld, wil ik dat zeker noemen. Eindelijk heb ik eens tijd om mijn schrijfcursus af te ronden en daar zal mijn schrijfcoach ook wel blij mee zijn. Daarnaast heb ik onlangs een schrijfcursus gewonnen. Een schrijfcursus van een heel ander soort dan wel weer. Maar ik heb alle tijd dus op me daar vol energie op te storten. Verder zijn er de maandelijkse blogs voor Mijn Kerk en Maassluis.nu, mijn eigen website, elke week een 120-woorden-verhaal, af en toe een limerick en een nieuwe opdracht (een echt Valentijnsverhaal schrijven voor Mijn Kerk).

Een schone zaak bij een schone zaak is dat ik door het schrijven steeds iets meer over ‘Irma’ te weten kom. Door de eerste drie blogs van deze serie heb ik al heel wat onverwachte kanten ontdekt. Het schrijven van mijn allereerste weblog was juist ook de reden dat ik verder ben gaan schrijven. Nadat ik die bewuste blog geschreven had, ben ik ontzettend gaan huilen. Al het verdriet dat ik altijd had weggestopt, kwam er zomaar uit. Dat was zo bevrijdend. Het klinkt misschien als een cliché, maar het op papier zetten van mijn gedachten heeft mij enorm geholpen en helpt me nog steeds om alles op een rijtje te zetten.

Alsof het zo moest zijn, stuitte ik in de bijbel op een mooie tekst, die ook over ‘geduld’ gaat*. Geduld is niet alleen een schone zaak, maar het is ook één van de vruchten van de Geest, staat er (naast liefde, vreugde en vrede, vriendelijkheid en goedheid, geloof, zachtmoedigheid en zelfbeheersing). Als er één weet wat geduld is, is God het wel. Wat een geduld moet hij wel niet met mij hebben… En toch mag ik hem zelf ook om geduld vragen en hij wil het maar wat graag geven. Dus ik bid er iedere dag om en dat is ongetwijfeld de grootste reden waarom ik het nog wel even kan uithouden. Geduld is dus nog veel meer dan ‘alleen maar’ een schone zaak.
*Galaten 5:22

– Wordt vervolgd –

Klik hier voor deel 5