Gezelschapsdier

Wat een bizarre tijd is dit, een tijd waar we afstand van elkaar moeten houden, maar geen afstand moeten nemen. Juist contact is enorm belangrijk en nu fysiek contact geen optie is, moeten we elkaar op andere manieren contacten. Daar hebben we ook echt behoefte aan, want hoewel het gewoon een feit is, is de laatste weken maar weer eens extra gebleken dat de mens een gezelschapsdier is.

Net als iedereen mis ook ik de persoonlijke contacten met vriendinnen, familie, het oppervlakkige gesprekje met iemand in de supermarkt, zelfs de verplichte zaken als een vergadering of een verjaardag, waar je nu eenmaal niet onderuit kon ;). Dingen die altijd zo vanzelfsprekend waren, vervelend weleens zelfs, zijn zomaar ineens heel bijzonder geworden. Wat kan ik verlangen naar een knuffel, zomaar even naar de winkel of een kopje koffie drinken bij een kennisje.

Maar het allermeest mis ik het fysieke contact met mijn moeder. Mijn lieve moeder, die nog niet zo heel lang alleen is. Met haar respectabele leeftijd en haar zwakkere gezondheid valt zij in de kwetsbare doelgroep. Gelukkig woont ze in een seniorenflat waar veel voorzieningen voorhanden zijn, dus op dat gebied zit het wel goed. We halen de boodschappen voor haar en in het weekend kook ik een ietsie pietsie meer. Maar zomaar even op bezoek gaan, een arm om haar heen slaan, een beetje troost bieden, zit er nu helaas niet in. Ik merk haar eenzaamheid en dat voelt zo machteloos. Wat kan een mens snel vereenzamen zonder of met veel minder contact …

Ik zie en hoor het ook om me heen. Stil word ik van de hartverwarmende acties die er voor ouderen op touw worden gezet om maar een manier te vinden het contact te onderhouden en een beetje warmte te bieden: planten en bloemen voor de deur, kleurplaten in de bus, optredens in de tuin, stoepkrijten met mooie berichtjes, draaiorgelconcerten, soepacties, I-Padlessen. Hoogwerkers worden ingezet om opa en oma vanaf het balkon toe te spreken. Je kunt zelfs een oma adopteren! Wat een dosis inspiratie en creativiteit en wat een hoop vreugde brengt dat!

Dat ik geen fysiek contact met mijn moeder heb, betekent natuurlijk ook niet dat we helemaal geen contact hebben. Juist de dagelijkse contactmomenten die ik nu op een andere manier met mijn moeder heb, zijn voor haar, maar ook voor mij, heel belangrijk geworden.
Nee, ik ben nog niet gaan krijten voor haar balkon, dat hebben anderen al gedaan, hoe leuk! Nee, ik heb ook geen hoogwerker ingeschakeld en geen bloemen besteld, die zijn al bezorgd door de tuinders, die de bloemen nu niet kwijt kunnen op de veiling, hoe lief! En de mooie tekeningen in haar huis? Die worden gemaakt en bezorgd door de kinderen uit de buurt! En nee, ook niet via een I-padje, want die techniek gaat boven haar petje.
Nee, ik hou simpelweg contact via de telefoon, elke dag één of twee keer een gesprekje. Of via raambezoek of een deurpraatje met de gepaste afstand. Ze leeft op van een praatje, een kaartje, de leuke acties: een teken dat ze niet wordt vergeten. Ik heb bewondering voor haar, hoe ze zich er – ondanks alle ellende – dapper doorheen slaat. Wat een spirit!

Ik vraag me weleens af of straks – na Corona – het persoonlijke contact onderling weer helemaal vanzelfsprekend wordt, het kunnen gaan en staan waar je maar wilt, of dat er wellicht meer verwondering en dankbaarheid voor in de plaats komt. Wat gek, dat je pas beseft hoe rijk je bent met alle mensen om je heen, als je het dreigt kwijt te raken.