Gelijktijdig met het betreden van het ziekenhuis, komt de nare jeugdherinnering boven. Vijftien was ik toen ik hier voor het eerst kwam. Veel te jong. Van de behandelend arts moest ik eerst hardop uitspreken welke ziekte ik had. Ik weet nog dat het zweet mij uitbrak.
Het was de tijd dat je dat woord niet mocht zeggen, zo leek het in ieder geval. Als onbekenden mij op straat aanspraken en vroegen wat ik had, durfde ik het niet te zeggen. Niet omdat ik mij schaamde, maar ik was bang voor een zoveelste schrikreactie.
Ik had kanker. Dat durf ik nu wel te zeggen. Met dank aan de arts. Zijn vraag was het begin van een lang proces… naar genezing!
Kort verhaal van precies 120 woorden met als thema ‘Jeugdherinnering’.
2 Comments
Hoi Irma,
Ik weet het ook nog goed, heeft ook bij mij een onuitwisbare indruk achter gelaten… Ben benieuwd naar het vervolg van je verhaal, want je bent vandaag terug geweest in het ziekenhuis? Er zijn spannende ontwikkelingen? Nou, wordt vast vervolgd..
Groet, Laura
Dank je wel, lieve Laura, voor je reactie. Binnenkort volgt hier idd een update van een nieuwe ontwikkeling op prothesegebied.