Ik fiets, wij fietsen

Jippie-a-jee
28 oktober 2018
Oma’s Geheim
31 oktober 2018

Het is al een poosje geleden dat ik iets schreef (lees hier) over mijn fietsproject en dat terwijl er juist geweldig nieuws te melden is. Sinds een paar weken staat ons fietsenschuurtje namelijk bomvol. Er is een vierde fiets aan toegevoegd. Een fiets speciaal voor mij. Een prachtige Gazelle met trapondersteuning en een verkorte crank.

En ik ben al een paar keer wezen fietsen. Natuurlijk. Hoewel natuurlijk? Ik vind het eerlijk gezegd nog best wat spannend. Het feit dat mijn prothese eerst in de fietsstand gezet moet worden met de app is een dingetje. Meteen nadat die stand is ingeschakeld namelijk, kan ik absoluut niet meer op mijn prothesebeen staan. Sterker: dan lig ik meteen op mijn snufferd. Het is maar goed dat ik met mijn goede been bij de grond kan, zelfs als ik op mijn zadel zit. Dat kan omdat het een wat stabieler type is met iets kleinere wielen en wat meer afstand tussen het zadel en het stuur.

Fietsen verleer je niet… dit bekende cliché blijkt maar al te waar. Al vanaf mijn vijftiende jaar had ik niet meer gefietst en nu, vijfendertig jaar later, pak ik het trappen en sturen toch zomaar weer op. Uiteraard is het wel een beetje anders met een prothese dan met twee gezonde benen. Daartegenover staat weer dat mijn fiets een trapondersteuning heeft. Wat is dat relaxed zeg, behalve voor mijn begeleider…

Wat een geluk is het dat er, ondanks deze kwelling, nog steeds iemand te vinden is die met me mee wil fietsen. Ik ben er nog niet helemaal alleen opuit geweest. Een begeleider geeft me net wat meer zekerheid. Hoewel die niets kan beginnen als er iets fout zou gaan, is het prettig dat er iemand bij me is en meekijkt in het verkeer.
Onlangs ging ik met mijn oudste op pad. Zomaar een klein stukje fietsen in de polder, langs het stukje land wat ooit van mijn opa was. Waar ik vroeger zo vaak kwam en waar ik jaren niet meer geweest was. Dat was op zich al heel bijzonder. Wat het tochtje nog specialer maakte, was de begeleider. Ik besefte dat dit de allereerste keer in zijn en mijn leven was dat we samen fietsten. En dat maakte deze rit naast speciaal ook zomaar een beetje emotioneel. Wat voor bijna iedereen vanzelfsprekend is, het van jongsaf aan fietsen met je kind, heb ik nooit gekend en even kwam dat gevoel van gemis sterk bovendrijven. Al die wirwar van emoties: spanning, dankbaarheid, blijheid en verdriet, het mocht er zijn… Ook hij begreep dat maar al te goed.

Terug zetten we de vaart er goed in. Het was een heerlijke nazomerdag. Ik voelde de zon op mijn wangen en de wind door mijn haren. Een gevoel dat ik nog steeds als heel bijzonder ervaar. Thuis zetten we de fietsen weer in het schuurtje. Het schuurtje waar voortaan vier fietsen startklaar staan. Startklaar voor wie weet hoeveel ritjes nog!

4 Comments

  1. Johan schreef:

    Een bijzonder geschenk voor een zeer bijzondere vrouw, geniet er van !

  2. Evert schreef:

    Mooi verhaal, Irma. Fijn dat je weer de mogelijkheid hebt om te fietsen en ervan geniet. Begrijp ook dat het (samen) fietsen emotie oproept. De arme begeleider moet na afloop zeker aan de zuurstof: Hij heeft zich waarschijnlijk een slag in de rondte moeten fietsen…

  3. Lydia van der Kieft schreef:

    Ik fiets graag af en toe met je mee, Irma. Voor een rondje polder. Laat het me maar weten.

  4. Rene schreef:

    Mooi verhaal over de fietstocht . Kan me voorstellen wat er omgaat in je als je dat zo lang niet hebt gedaan en ondanks dat ik geen kinderen heb begrijp ik heel goed het gemis om samen met je kind te kunnen fietsen. Kortom geniet er van en als je nog een keertje wil en niet alleen wil ik fiets ook graag en heb een trapondersteuning dus hou ik je wel bij .

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

For security, use of Google's reCAPTCHA service is required which is subject to the Google Privacy Policy and Terms of Use.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.