Je zou maar een vluchteling zijn…

Met nog natuitende oren van alles wat we die middag weer aan informatie te verstouwen kregen bij het kinderdiabetesteam, staan Thijs (mijn jongste zoon) en ik dan uiteindelijk bij de afsprakenbalie om een vervolgafspraak te maken. Maar het blijkt niet te gaan zoals gewoonlijk. Het meisje achter de balie doet dit werk waarschijnlijk nog niet zo lang; wij hebben haar in ieder geval nog nooit gezien.

‘Ja,’ bevestig ik haar vraag, ‘we doen dit al twaalf jaar elke drie maanden op deze manier.’
Maar helaas, het lukt haar niet om een match te vinden in de computer.
‘U krijgt een afspraak thuis,’ meldt een tweede dame, nadat ook zij er tevergeefs een paar pogingen aan gewaagd heeft.
We staan al een poosje bij de balie, dus we vinden het allang best. We moeten ook nog door naar het bloedpriklokaal en ik heb Thijs beloofd om samen wat lekkers te eten in het restaurant. Dat heeft hij wel verdiend. En ik ook.

In de lift dringt het pas goed tot me door wat ik daarnet zomaar tegen de afspraakdame zei. Twaalf jaar al, elke drie maanden. Ik zeg het tegen Thijs, maar hij had het opgevangen.
‘Ja, ik zat net te denken,’ zegt hij, ‘dat we hier dan al zo’n vijftig keer geweest zijn.’

Vijftig keer ja, minstens… En elke keer is het weer nodig. De bevestiging dat we het goed doen of juist om te horen wat er beter kan. Er is zoveel veranderd in al die jaren. Niet alleen het personeel (de arts en de verpleegkundige zijn er gelukkig nog wel steeds vanaf het begin), maar ook de sprong van de spuit naar de pomp. Nieuwe ontwikkeling van de pomp. Gaan we daarvoor kiezen of wachten we daarmee, omdat het alles weer op de kop zal zetten… Dan is er nog een nieuw soort sensor op de markt waardoor je straks niet meer in je vingers hoeft te prikken om de bloedglucose te meten. Keuzes maken, wikken en wegen. En wat doet de verzekering in dit alles?

Het is een intensieve middag geweest: ik voel een lichte hoofdpijn opkomen en ik zie het zelfs aan Thijs. Hij was er niet helemaal bij vandaag, dat geeft hij eerlijk toe. Als we even later in het restaurantje zitten, lijkt zijn ietwat chagrijnige bui alweer verdwenen en stort hij zich met smaak op zijn traktatie.
‘Ik begrijp je wel, hoor,’ zeg ik. ‘Elke drie maanden naar het ziekenhuis, de onderzoeken, de vragen en dan altijd maar dat gedoe met die insuline thuis. Jouw leven met diabetes ziet er heel anders uit dan het leven van ‘gezonde’ jongeren.’
Hij zet mij echter weer met ‘beide’ benen op de grond als daar zijn alleszeggend antwoord klinkt: ‘Dat is wel zo, maar aan de andere kant… je zou maar een vluchteling zijn…’