Sommige reclames zijn wel erg herkenbaar. Sinds die reclame van Jumbo, betrap ik me er op, dat ook mijn stem vaak door het huis schalt: ‘Jóngens!’ Zeker als ik, net als moeder in het spotje, naar een lege rol wc-papier grijp, een leeg pak melk, een volledig leeg geknepen tandpastatube.
Maar daar houdt het niet op. Ik roep het ook bij een tas met vieze gymspullen van drie dagen terug, een volle schooltas midden in de kamer, drie paar schoenen onder de tafel, jassen die onderaan kapstok liggen, fietsen die niet in de schuur staan, een plasje naast de wc. ‘Jóngens!’
Vergeten huiswerk is er ook zo één, net als gekibbel, gestoei, vuil goed in een hoek, zoekgeraakte spullen, dat eindeloze gehang achter de t.v., de computer. ‘Jóngens!’
Mijn apenkoppen kijken niet op of om bij mijn verzuchten, smeken en roepen. Ze halen laconiek hun schouders op om weer tot de orde van de dag over te gaan. Moeders regelt het wel.
Tot gisteren. Mijn apenkoppen waren boven en ik hoorde een luid gelach en gejoel. Zachtjes deed ik al een poging: ‘Jongens.’
Maar of ze me niet gehoord hadden of dat ze me voor het gemak weer eens negeerde, het gejoel ging vrolijk voort. Totdat… een luide bons en nog een geluid dat ik niet kon thuisbrengen. ‘JONGENS’, gilde ik naar boven. ‘Wát is er aan de hand?’
Tot mijn verbazing klonken twee timide stemmetjes: ‘Kun je even boven komen, mam?’ Mijn hulp was dit keer wel gewenst. In één oogopslag observeerde ik de toestand in de badkamer: Een vloer bezaait met glasscherven, een kapotte badkamerlamp, een paar weggedoken eendjes en twee geschrokken gezichten. Het ‘prachtige’ resultaat van een spontaan uitgebroken badeendengevecht.
‘Jongens…,’ was het enige wat ik nog kon uitbrengen en – terwijl ik de scherven opruimde – vroeg ik me af: hoe zou het er aan toegaan in een meisjeshuishouden?
Ach, laat ik me geen illusies maken…
1 Comment
Nee maak je in een meisjes huishouden niet al te veel illusies, Irma. Daar zou ik dan weer een blog over kunnen schrijven. Maar daar begin ik maar niet aan. Laat me maar genieten van die van jou. 😉
Liefs Agnes