Inzending voor ND Spannende Verhalenwedstrijd

Tureluurs
26 juni 2014
Emmertje vol geluk
30 juni 2014

Juni is de maand van het spannende boek. Door Uitgeverij Plateau en het Nederlands Dagblad werd in het kader hiervan voor de achtste keer ‘De Spannende Verhalenwedstrijd’ uitgeschreven. Natuurlijk kon ik het niet laten om een kansje te wagen en speciaal voor deze wedstrijd schreef ik mijn verhaal ‘Kruislings’. Donderdagavond 26 juni werd in Barneveld de uitslag bekend gemaakt, onder de naam ‘De-kogel-door-de-kerk-trofee’. Helaas behoorde mijn inzending niet tot de beste drie, maar met mijn plaats in de top 15 ben ik ook erg content. Graag wil ik hieronder mijn verhaal in 2000 woorden met jullie delen.  

KRUISLINGS

Wat ben je aan het doen?
Mijn lippen krullen zich in een ietwat spottend lachje om het nieuwsgierige aardje van de statusupdate van mijn Facebookpagina. Mijn vingers blijven echter bewegingsloos rusten op het toetsenbord. Zoveel bijzonders heb ik immers niet te melden. Zou het iemand interesseren dat ik vandaag alleen maar achterstallige huishoudelijke klusjes gedaan heb?

Dat had ik een paar weken geleden niet kunnen denken. Toen mijn man en twee zonen plannen smeedden om er gedrieën een paar dagen op uit te gaan, begon ik heimelijk plannetjes te maken om mijn drie vrije dagen te vullen. Een waslijst aan leuke dingen waar ik eindelijk eens tijd voor zou hebben.
Maar nu het zover is en mijn mannen amper een dag weg zijn, moet ik bekennen dat het me vies tegenvalt; het niets-nuttigs-doen en het alleen-zijn ben ik kennelijk in de loop der jaren verleerd.

Dan zetten mijn vingers zich toch in beweging en typen: Mijn mannen hebben een mannen-ding-doe-uitje, dus heb ik een paar dagen het rijk alleen.
Meteen verschijnen er al reactie.
Eentje van mijn vriendin Francis: Nou mannen, Mariëlle is alleen thuis, dus … 🙂
Het tweede berichtje van tante Aaf: Altijd welkom bij ons!
Ik glimlach, ‘like’ de reacties en klap mijn tablet dicht, toch wat getroost door de aandacht.

Met een pizza en een glaasje wijn zet ik me voor de televisie, maar mijn aandacht gaat meer uit naar mijn tablet. Tot mijn verrassing heb ik maar liefst zesendertig ‘likes’ op mijn status plus een hele rij reacties. Gretig lees ik de berichtjes, totdat ik de nieuwslezer van het journaal mijn woonplaats hoor noemen. Langzaam kruipt een rilling over mijn rug als hij, zonder emotie, het bericht brengt over de ontsnapping van een crimineel nota bene uit de gevangenis in mijn stad. Als ik zijn foto zie en de opsomming hoor van de zaken waarvoor hij gepakt en veroordeeld is, voel ik me nog beroerder.
Ik zet de televisie uit, maar het gezicht van de man krijg ik niet meer uit mijn hoofd. Straks zwerft dat lugubere type door de straten van de stad en wie weet zelfs wel door mijn wijk …
Onrustig kijk ik rond. Mijn oog valt op een kiertje tussen de gordijnen. Van buitenaf kun je zo naar binnen gluren, stel je voor … Ik weet niet hoe snel ik op moet springen om de gordijnen goed te sluiten en voor de zekerheid controleer ik ook of de ramen goed zijn afgesloten.
Ondanks mijn voorzorgsmaatregelen, schrik ik me een hoedje als de telefoon gaat. Als ik het nummer herken, slaak ik een zucht van opluchting.
‘Alles goed, lieverd?’ vraagt Frits aan de andere kant van de lijn
‘Hoezo?’ vraag ik wantrouwend.
‘Nou, zomaar.’ Hij klinkt verbaasd, maar daarna brengt hij enthousiast verslag uit van hun mannenavontuur. ‘En vermaak jij je nog?’
Ik slik, maar neem me voor om mijn angst niet uit te spreken. Ze weten immers hoe ik ben: gauw bezorgd en in paniek. Ik ben er al heel vaak mee geplaagd.
‘Uitstekend,’ bluf ik, ‘ik heb een glaasje wijn bij het eten genomen en straks begin ik aan mijn nieuwe boek.’
‘Ik hoor het al, je mist ons als kiespijn. Morgen bellen we waarschijnlijk niet, we hebben een druk programma.’
‘Goed, hoor,’ antwoord ik, gespeeld nonchalant. ‘Ik zie jullie overmorgen wel weer. Veel plezier en doe de jongens de groeten.’
Met een diepe zucht, druk ik de telefoon uit. Ik kan wel een potje janken.

Lusteloos blader ik door het boek, dat op nummer één van mijn leuke-dingen-waslijst staat, maar mijn gedachten dwalen alle kanten op en ik ben gespitst op elk geluid. Nu hoor ik weer een zacht geritsel in de keuken. Terwijl ik met mijn handen over mijn armen strijk om het opkomende kippenvel te bestrijden, tracht ik mezelf gerust te stellen met de gedachte dat de geluiden waar ik anders geen erg in heb, nu extra opvallen in het ongewoon stille huis.
Ik vraag me af of Frits gehoord heeft van die ontsnapte crimineel. Vast niet. Of juist wel en wilde hij er niet over beginnen om mij niet nodeloos ongerust te maken.
Opnieuw klinkt er dat ondefinieerbare geluid vanuit de keuken. Het kippenvel op mijn armen is niet meer weg te wrijven en ik sta op het punt om Frits te bellen, totdat ik besef dat hij drie uur rijden van mij verwijderd is. Trouwens, het zou wat zijn als ze voortijdig hun biezen zouden moeten pakken. Dat zou ik gegarandeerd mijn verdere leven moeten horen …
De buren dan!
Maar dan herinner ik me dat zij ook weg zijn.
Ten einde raad stuur ik een whatsapp-berichtje naar Francis: Ik hoor allemaal rare geluiden. Vind het niet prettig. Kom je hierheen? x
Het verbaast me niets dat ik meteen een whatsappje van haar terug krijg, we whappen elkaar regelmatig over van alles en nog wat.
Hihi … luidt haar antwoord, ik kom. Hoe stom om via Facebook wereldkundig te maken dat je alleen thuis bent … x

Inderdaad, hoe had ik zo stom kunnen zijn? Ach wat, sus ik weer, zo een vaart zal het niet lopen.
Overmoedig plots door de gedachte dat Francis niet lang meer op zich zal laten wachten, besluit ik om polshoogte te nemen in de keuken. Het licht is uit en mijn ogen moeten even wennen, maar dan ontwaar ik een schim op het aanrecht. Van schrik slaak ik een gil.
Met een plof belandt de schim voor mijn voeten en niet veel later voel ik iets zachts en harigs langs mijn benen strijken. Mijn ingehouden adem laat ik langzaam ontsnappen.
‘Minous! Gekke kat, je jaagt me de stuipen op het lijf!’
Terwijl ik haar oppak en tegen me aandruk, schiet ik in een nerveuze proestbui.
Klaarblijkelijk is de kat van de buren, door het kiertje van de keukendeur, naar binnen geglipt toen ik daarstraks de container wegbracht.
‘Ik was je helemaal vergeten en ik had je baasje nog zo beloofd om goed op je te passen.’
Met nog trillende vingers, stuur ik een appje naar Francis: Je hoeft niet te komen, het was Minous maar x

Opnieuw installeer ik me op de bank met een nieuw glas wijn binnen handbereik. Onwillekeurig moet ik grinniken als ik het komische van de situatie inzie. Eindelijk kan ik me ontspannen. Zomaar dommel ik even weg en word wakker van de deurbel.
Waarschijnlijk heeft Francis mijn Whatsappje niet meer gelezen, denk ik schuldbewust. Ik draaf naar de deur en trek hem met een ruk open.
‘Sorry, Fran, maar ik had je nog een appje…’ Mijn woorden verstommen echter als ik een mannelijk silhouet onderscheidt. Voor ik er erg in heb, krijg ik een duw en tuimel achterover de gang in. De man sluit de deur af, stopt de sleutel in zijn zak en stapt kalmweg over me heen, mijn woonkamer in. Ik krabbel overeind en ren in blinde paniek achter hem aan. Net voordat ik op zijn rug wil springen, draait hij zich om. Vol afgrijzen staar ik in het gezicht dat de hele avond al niet van mijn netvlies te branden was en nu uitgerekend mijn pad kruist …

‘Wat was je van plan?’ vraagt hij furieus. Zijn ogen fonkelen kwaadaardig.
‘N-n-niets,’ stamel ik.
‘Dat dacht ik ook. Lever je tablet en mobiel maar in en maak wat eten voor me klaar. Doe ook maar wat van dat spul,’ gebiedt hij, wijzend naar mijn wijnglas.
Terwijl ik brood pak, maan ik mezelf om kalm te blijven. Ik kan me niet veroorloven om in paniek te raken, dan raak ik zeker de controle kwijt. De man is met me meegelopen en houdt zijn blik strak op mij gericht. Uiterlijk rustig, maar inwendig alles behalve, pak ik een mes uit de la en smeer het brood. Net als ik mijn kans schoon zie en het vlijmscherpe keukenmes wil pakken, dat ook in de nog openstaande la ligt, is hij me al voor. Dreigend zwaait hij met het mes voor mijn gezicht.
‘Geen geintjes!’ Zijn lach klinkt wreed op, als hij ziet hoe bang ik ben.

‘En ook nog alleen thuis,’ stelt hij tevreden vast als hij in de woonkamer zit te eten. ‘Tja, via social media verspreidt elk nieuws zich als een lopend vuurtje.’
Hij lacht zijn smerige tanden bloot en heft zijn glas naar mij op: ‘Proost! Op Facebook!’
Als een mij welbekende ‘pling’ klinkt, pakt hij mijn mobiel en leest het whatsapp-berichtje.
‘Van ene Francis, hoe het met je gaat. Nou, het gaat goed met je, hè?’
Hij appt een berichtje terug en zet daarna de telefoon uit om het in zijn binnenzak te stoppen. Het zweet breekt me uit als ik me realiseer dat ik van Francis, mijn enige hoop, nu ook geen hulp meer hoef te verwachten.
‘Laat ik niet merken dat je op de een of andere manier ontsnapt of hulp zoekt, ik breek al je botten,’ waarschuwt hij, terwijl hij vervaarlijk het mes van zijn ene in zijn andere hand laat rollen.
Zichtbaar en hoorbaar met smaak eet hij zijn bord leeg en laat daarna onbeschoft een boer. Hij zakt onderuit en legt zijn voeten op mijn tafel. De televisie, die hij heeft aangezet, verdringt de stilte die er in de woonkamer hangt, maar kan het bonken van mijn hart niet camoufleren. Als het nieuwsbericht van zijn ontsnapping voorbij komt, wijst hij kinderlijk trots: ‘Dat ben ik, maar dat had je volgens mij al begrepen. Ik ben ze allemaal te slim af geweest, de losers.’

Terwijl de minuten langzaam wegtikken, neemt mijn angst toe, maar ik durf niet nog eens iets te ondernemen. Hij zorgt er wel voor dat ik me continue bewust ben van het mes. Als een volleerd darter werpt hij het tegen de deur, daarna zoekt hij steeds een nieuw mikpunt: het dressoir, de bank, de tafelpoot. Liefkozend streelt hij de beschadigingen die het mes achterlaat. Totdat hij het mes mijn kant op richt. Met zijn andere hand knijpt hij hard in mijn wang.
‘Mee naar boven,’ commandeert hij.
Uit de slaapkamer van mijn jongste grist hij een matras en werpt het op de vloer van de badkamer. Hij grijpt me bij mijn arm, duwt me de badkamer in en sluit daarna de deur af. Ik heb geen enkele kans om te ontsnappen.

Ik heb geen idee hoe lang ik daar gelegen heb, huilend op het matras, als ik opschrik door het indringende schellen van de voordeurbel. Vrijwel direct wordt de badkamerdeur geopend. De man drukt de sleutels van de voordeur in mijn hand.
‘Open doen, jij! Ik blijf hier en geen streken!’ Met het mes maakt hij een veelzeggend gebaar naar zijn keel. ‘Zorg dat ze zo snel mogelijk vertrekken. Zeg maar dat je hoofdpijn hebt of zoiets.’
Aan de deur staan twee agenten.
‘Alles goed, mevrouw?’ vraagt één van hen.
‘Sorry, ik heb hoofdpijn,’ hakkel ik, hopend dat ze aan mijn betraande wangen zien dat er wél meer aan de hand is.
‘Oké, dan gaan we weer,’ klinkt het echter.
Tot mijn verbazing zie ik in het kielzog van de agenten Francis staan met haar man Kevin. Plotseling ontsnapt de zo diep weggestopte snik. Francis weet genoeg. Ze dringt naar voren en slaat haar armen om me heen en dan breek ik volledig.

‘Ik wist dat er iets niet goed was,’ zegt Francis uren later, als de man allang is afgevoerd en ik enigszins tot mezelf gekomen ben. ‘Er was volop aandacht voor die ontsnapte crimineel en ik maakte me ongerust over je omdat ik weet hoe bang je altijd bent.’
‘Zeker na jouw reactie: dus mannen …’ zeg ik wat wrang, ‘én je appje dat het stom was om zoiets op Facebook te plaatsen.’
‘Sorry,’ zegt Francis schudbewust, ‘vandaar ook dat ik je nog een appje stuurde. Maar toen ik jouw antwoord ontving, werd ik ongerust. Er ontbrak namelijk iets aan je berichtje.’
Dan gaat mij een lampje branden. ‘Natuurlijk! Onze rare gewoonte! Nooit heeft één van ons afgesloten zonder …’
‘Het x-je!’ roepen we tegelijk uit, als Kevin ons met grote vraagtekens in zijn ogen aankijkt.

2 Comments

  1. m.hordijk schreef:

    Met plezier je verhaal gelezen.Gekke meid ik durf niet meer te slapen.
    je heb echt de smaak te pakken.
    Leuk hoor Im.
    Groetjes tante Geer.

  2. Jan Rademaker schreef:

    Irma,
    Heel goed verhaal, goed opgebouwd.

    Jan

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

For security, use of Google's reCAPTCHA service is required which is subject to the Google Privacy Policy and Terms of Use.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.