Het zat er al even aan te komen. Het hoort ook gewoon bij mijn leeftijd, zo stelt ze zichzelf gerust. Maar leuk vindt ze het niet. Naast het lege nestsyndroom en de overgang met alle ongemakken, kan dit er ook nog wel bij. Ze zucht terwijl ze de draad, bijna op de tast, uiteindelijk door het oog van de naald heeft gewurmd. Ze tracht, zonder het bloesje te beschadigen, de naden van de mouw los te peuteren om het te verstellen. Nog eventjes en dan heeft zij er geen last meer van. Aan dit ongemak is gelukkig nog een mouw te passen. Toch is het lastig, het verschijnsel dat, naarmate je ouder wordt, je armen steeds korter lijken te worden.
Kort verhaal van maximaal 120 woorden met als thema ‘Bril’, niet autobiografisch, overigens…