Lichtpuntjes

Kerst zonder krullen
20 december 2018
Grrr…iep!
28 december 2018

Een kort kerstverhaal

Marieke was wat langer op school gebleven om de juf te helpen de klas gezellig te maken voor het kerstfeest. Eerst hadden ze zilverkleurige slingers kriskras aan het plafond bevestigd. Daarna had juf de lichtjes in de kerstboom gehangen en zij mocht de rode- met zilverkleurige ballen een plaatsje geven. Tevreden hadden juf en zij er naar gekeken. Ze had stilletjes een zucht geslaakt. Het was ook een prachtige boom. Een droomboom.
‘Nu moet je gauw gaan hoor, Marieke, mama weet niet waar je blijft. En vanavond moet je hier ook weer op tijd zijn. Maar heel fijn dat je me geholpen hebt’.
Marieke had geglunderd. Ze vond het heerlijk om de juf te helpen en zo’n mooie kerstboom versieren voor het kerstfeest met de klas was helemaal geen straf. Zeker nu niet, nu ze thuis…

Het is al bijna donker en de lantaarnpalen springen aan. Ze duikt nog eens wat dieper in haar sjaal en ze is blij dat ze haar wanten aan heeft. Bij een woonwijk gaat ze wat langzamer lopen om daar, waar de gordijnen niet gesloten zijn, naar binnen te gluren. Overal branden lichten, ook lichtjes van kerstbomen. Het ziet er gezellig uit. Wat is het toch jammer dat zij thuis geen kerstboom hebben.

Een paar weken geleden had ze het al aan mama gevraagd.
‘Wanneer halen we een boom, mama?’
‘Deze keer komt er geen boom, lieverd. Ik heb er geen genoeg geld voor.’
Net toen ze wilde gaan mopperen dat er tegenwoordig nergens meer geld voor was, zag ze hoe mama stiekem met de mouw van haar trui een traan wegveegde.
Ze had eens diep gezucht.
‘Dus er komt echt geen boom?’
‘Nee, helaas. Ik weet niet waar ik het van moet betalen nu papa…’
En voor ze haar zin af kon maken, gleed er een dikke traan over haar wang, gevolgd door nog één en nog veel meer. Mama kon ze niet meer tegenhouden met haar mouw.
Marieke had haar moeder een stevige knuffel gegeven.
‘Het geeft niet, echt niet. Misschien volgend jaar wel weer.’
Mama had haar een dankbaar lachje geschonken.

Heel diep in haar hart vindt ze het wel erg. Ze houdt zo enorm van kerstbomen met veel lichtjes. Het maakt haar blij. Elk jaar kijkt ze er naar uit. En dit jaar helemaal. Papa is weg en nu is er ook al geen boom met lichtjes. Dan denkt ze weer aan mama en hoe ze steeds weer haar best doet om voor haar te zorgen. Er is eten en kleding en al komt het van de Voedselbank en uit de Doorsluiswinkel, het ís er altijd wel. Weer neemt ze zich voor om flink te zijn en niets aan mama te laten merken. Ze kijkt nog eens naar binnen hier en daar, maar de meeste gordijnen zijn nu gesloten. Dan bedenkt ze zich dat ze vanavond kerstfeest gaat vieren met de klas en de ouders en snel zet ze er de pas in.

Als ze die avond in haar mooiste jurk met haar moeder de klas in komt, houdt ze haar adem in. Juf heeft alle lichten uitgedaan. De waxinelichtjes in de geverfde jampotten branden, de zilverkleurige slingers aan het plafond glinsteren. Maar het allermooiste is de boom. In het donker branden de lichtjes nog mooier. De ballen draaien een beetje en weerspiegelen de lichtjes; het lijkt wel of het er twee keer zoveel zijn.

‘Dat was een fijne avond,’ zegt mama, als ze weer naar huis lopen.
‘Ja hè, en wat vond u van de kerstboom?’
‘Prachtig, Marieke. En hij was ook echt heel mooi versierd. Je hebt goed je best gedaan.’
Thuis pakt Marieke het tasje uit, dat alle kinderen hadden gekregen. Ze legt de inhoud bijelkaar: een mandarijntje en twee schuimkransjes, een boekje en een mooie kaart van de school. En daar ligt nog iets, helemaal onderin. Voorzichtig haalt ze het uit het tasje. Het is een roze kaarsje in een glazen potje en het ruikt lekker naar rozen. Er hangt een kaartje aan. Op de voorkant staat in juf’s sierlijke handschrift: ‘Voor Marieke’.
Ze slaat het kaartje open en daar staat een klein gedichtje, speciaal voor haar:

Lichtpuntjes
Soms zijn ze groot
Soms zijn ze klein
Je hoeft ze niet te zoeken
Je kunt ze ook zijn

‘Kijk eens mama, wat ik heb gekregen van de juf.’
Trots laat ze het kaarsje zien. Mama leest het kaartje en geeft het dan weer terug aan haar.
‘Marieke,’ zegt mama, ze klinkt een beetje ontroerd. ‘Dat is een prachtig gedichtje.’
Marieke knikt.
‘Weet je wel wat het betekent?’
Marieke haalt haar schouders op. Eigenlijk weet ze het niet zo goed.
‘Gaat het misschien over de lichtjes in de kerstboom?’
‘Een klein beetje wel. De lichtjes in de kerstboom op school waren erg mooi, het waren grote lampjes en je kon ze duidelijk zien branden’.
‘Onderweg naar huis heb ik overal naar lichtjes gezocht,’ zegt Marieke.
‘Maar je kunt het gedichtje ook op een andere manier lezen. Een lichtpuntje kan ook iets prettigs betekenen, zoals bijvoorbeeld de kaartjes die we zomaar kregen voor die voorstelling van vorige week of de fijne kerstfeestviering van vanavond. Maar ook dat Jezus naar de wereld kwam.’
Marieke knikt blij, ja dat begrijpt ze wel. Dat zijn best heel bijzondere lichtpuntjes.
‘Je kunt zelf ook een lichtpuntje zijn,’ gaat mama verder.
‘Hoe kan dat dan?’
‘Nou, door de juffrouw op school te helpen. Dat vond ze toch zo fijn?’
Marieke knikt.
‘Of toen je mij vanmiddag troostte. En toen je vanavond naast Karlijn ging zitten, die helemaal geen vriendinnetjes heeft.’
Marieke straalt. ‘Dus toen was ik een lichtpuntje?’
‘Ja, Marieke, jij bent een lichtpuntje. Mijn lichtpuntje.’
‘Maar u bent mijn lichtpuntje,’ roept Marieke uit. ‘U zorgt zo goed voor mij. U werkt hard en u bent er altijd voor mij.’
Mama glimlacht.
Weet je mama, deze lichtpuntjes zijn misschien wel veel mooier dan alle lichtjes in alle kerstbomen op de hele wereld.’
‘Ik weet het wel zeker,’ zegt mama. ‘Kom eens naast me staan, hier bij het raam.’
Ze schuift de gordijnen een beetje opzij. Als vanzelf kijken ze omhoog. Het is een heldere nacht en de lucht is vol sterren.
‘Dat zijn ook prachtige lichtpuntjes,’ zegt mama zacht. ‘En daar is de hemel, waar papa woont.’
Ze blijven een poosje naar boven staren, denkend aan hem, die ze zo missen.
Maar dan roept Marieke plots opgetogen: ‘Mama! Kijk daar… Daar is onze kerstboom!’
Mama richt haar blik weer naar beneden en dan ziet ze het meteen. In het parkje dat pal aan hun achtertuin grenst, rijst de oude statige dennenboom op, voor de gelegenheid versierd met wel duizend stralende lampjes. Schitterend speciaal voor hen.

*Gedichtje: Stichting Present

5 Comments

  1. Rene schreef:

    Deze is wel heel erg mooi … fijne kerst

  2. Pieter schreef:

    inderdaad een mooi verhaal. ik ga hem voorlezen op de kerstvering van onze afdeling van de Zonnebloem.

  3. Erica schreef:

    Hartelijk dank voor dit mooie verhaal. Ik heb het naar het Italiaans vertaald en aanstaande kerst, wil ik hem graag met de kinderen van de zondagschool in de kinderdienst in Zwitserlan, kort voor Kerst, opvoeren.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

For security, use of Google's reCAPTCHA service is required which is subject to the Google Privacy Policy and Terms of Use.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.