Loslaatpoging

Voor de zoveelste keer deze dag haal ik mijn stofzuiger uit de kast. Ik erger me suf aan de kruimels en zandkorrels die her en der verspreid liggen.
Mijn huisgenoten zijn zich van geen kwaad bewust, zij hebben geen tijd om op te merken dat ze een spoor achter zich laten. Beter gezegd: ik laat hen de tijd daar niet voor. Zodra zij hun hielen hebben gelicht, pak ik immers de stofzuiger uit de kast om het zo snel mogelijk weg te werken. Logisch toch dat ze het niet opmerken?
Dus eigenlijk is het mijn eigen schuld en eigenlijk zou ik dit dus niet moeten doen. Ik zou het moeten loslaten, zoals men dat tegenwoordig zo mooi noemt.

Tot die conclusie gekomen, zet ik de stofzuiger, zonder hem in bedrijf te hebben gesteld, weer terug in de kast en neem een manhaftig besluit: Voortaan stofzuig ik maar één keer per dag en dweilen doe ik eens per week.
En zowaar, ik houd het maar liefst een halve morgen vol. Braaf stap ik over de kruimels en zandkorrels heen. Waarschuw her en der: ‘Pas op, kijk uit.’
‘Mam! Er ligt allemaal viezigheid op de vloer!’
Ik knik alleen maar. Het levert me rare blikken op. Maar één keer hoef ik te waarschuwen: ‘Je weet waar de stofzuiger staat…’ Daarna hoor ik hen niet meer. Omzichtig stappen ze óver de bende heen of banjeren er toch dwars dóór heen.

Nog een uur verder kom ik terug op mijn manmoedig besluit en trek de stofzuiger van zijn plek.
Als ik me even later troost met een bakkie koffie, besef ik hoe moeilijk het is om goede afspraken te maken. Nog erger wordt het als ik me realiseer dat het me niet eens een dag lukt om mezelf aan mijn eigen afspraken te houden. Om dingen daadwerkelijk los te laten. Zou het daarom zijn dat de woorden ‘vrouw-moedig’ en ‘vrouw-haftig’ niet bestaan? Het woord ‘huis-vrouw’ in ieder geval wel, denk ik met de nodige zelfspot. Ik neem nog maar eens een slokje van de bittere koffie.

Lang blijf ik niet hangen in mijn sombere overpeinzing. Mijn blik dwaalt door de kamer en tevreden constateer ik dat het maar weer lekker schoon is. En, bedenk ik, mijn loslaatpoging is niet helemaal voor niets geweest: het valt zowaar toch op als ik eens niets doe.
Ach, eens komt vast de tijd dat het me lukt om het los te laten.