Mijn verjaardagstaartje

Nee, had ik – na veel wikken en wegen – besloten, deze keer vier ik mijn verjaardag niet. Mijn geboortedag valt op een maandag en het weekend ervoor ben ik weg. Als ik eenmaal deze knoop heb doorgehakt, valt er een last van mijn schouders. Een verjaardag is altijd wel heel gezellig, maar ook weer een hoop geregel en dat komt nu gewoon niet handig uit.
Ik nodig wel ’s middags de beide moeders uit. Voor de koffie en voor het eten. ’s Morgens realiseer ik me dat ik nog iets lekkers voor bij die koffie moet halen. Het hoeft geen hele taart te zijn, dus besluit ik dat het mini-appeltaartjes moeten worden, precies genoeg voor het gezelschap. Anders zit ik straks nog heel de week zure taart in mijn eentje te eten …

Het blijkt valse zuinigheid. Want, op het moment dat ik de taartjes op de schoteltjes leg, gaat de achterdeur open en stapt onverwacht bezoek over de drempel. Hartstikke lief, natuurlijk en ik besluit daarom maar om mijn eigen taartje, af te staan aan het onverwachte bezoek. Dat scheelt in ieder geval weer een pondje, denk ik optimistisch.
Een cadeautje heeft het onverwachte bezoek niet bij zich. Dat komt nog wel, wordt me verzekerd. Nu zit ik daar zeker niet op te wachten. Eerlijk gezegd vind ik dat totaal niet belangrijk. Maar nee, het komt echt, echt nog. Na de taart staat het onverwachte bezoek weer op, gelukkig heeft het onverwachte bezoek niet in de gaten dat de jarige geen taartje heeft gehad. Ach, de jarige kan dat taartje ook beter laten staan, grinnik ik bij mezelf, terwijl ik mezelf hoor zeggen: ‘Bedankt voor het onverwachte bezoek!’
‘Het cadeautje komt nog,’ wordt me voor de zoveelste keer verzekerd.

Een dag later word ik door schoonzusje op een lunch getrakteerd. Dat zijn zeker wél de cadeautjes die ik weet te waarderen. De pondjes, daar denk ik gewoon even niet aan. Ik vertel haar van het hilarische, onverwachte bezoek en hoe mijn taartje me door de neus geboord werd, nota bene op mijn verjaardag. We lachen en genieten van een heerlijke lunch. Dan staat zusje op: ‘Ik ben zo terug!’ En weg is ze om even later terug te keren met … een heerlijke bananensoes van de bakker, compleet met kaarsje. ‘Voor straks, als de lunch is gezakt,’ zegt ze, ‘dan heb je toch nog een verjaardagstaartje.’

Dan is daar het moment aangebroken dat ik me achter de cappucino en de bananensoes mét het brandende kaarsje zet. Ik neem een grote hap … het smaakt precies zoals een goede bananensoes van de warme bakker moet smaken, denk ik en knijp even gelukzalig mijn ogen dicht. Op het moment dat ik een tweede hap wil nemen, wordt er vlak achter me drie keer hard op het raam geklopt. Ik schrik me suf en voel me, eerlijk gezegd, een beetje betrapt. Want wie zit er nu in haar eentje op een doordeweekse dinsdagmiddag een bananensoes – van weet ik hoeveel calorieën – te verslinden?
Ik draai me om … en wat denk je? Daar staat wederom het onverwachte bezoek voor de achterdeur, dit keer mét het beloofde cadeautje: een grote bos anjers. Ik vraag het bezoek niet binnen en daar voel ik me een beetje schuldig om. Maar zeg nou zelf, ik kan toch niet voor de tweede keer mijn verjaardagstaartje door mijn neus laten boren?