Onbestemd gevoel
Weeralarm
3 februari 2012Keuze boerka is aan vrouw
7 februari 2012
Mijn vader was de schaatsheld van mijn broer en mij.
Hij had in 1963 de Elfstedentocht geschaatst, de barste tocht uit de geschiedenis. Weliswaar werd hij in Harlingen van het ijs geplukt. Maar toch… wat waren we trots op hem.
Schaatsen werd ons met de paplepel ingegoten. Mijn vader was, naast onze schaatsheld, ook onze ijsmeester. Hij testte altijd zelf of het ijs sterk genoeg was. Dan stampte hij hard met zijn klompen op het ijs en als dat goed ging en er geen scheuren ontstonden, dan mochten wij en alle buurtkinderen er ook op. Van hem kreeg ik mijn eerste paar noren inclusief schaatsles. Zodra het kon, stapten we voor ons huis de vliet op. Daarvandaan kon je alle kanten op.
Totdat ik door een ziekte op jonge leeftijd mijn been moest missen. Toen het weer winter werd en iedereen vrolijk langs ons huis schaatste, heb ik huilend voor het raam gestaan. Ook de daarop volgende winters. Mijn schaatsten heb ik weggegeven aan mijn beste vriendinnetje…
Met mijn handicap heb ik, door de tijd heen, wel leren leven. Maar zodra het écht winter wordt, is het er weer, dat onbestemde gevoel. De opwinding van ijs en sneeuw, maar aan de andere kant de pijn er zelf nooit meer echt deel van uit te maken. Wat had ik nu graag met mijn kinderen een baantje op het ijs willen trekken.
En mijn vader? Hij heeft nog vaak de ijzers ondergebonden, al heeft hij nooit meer een Elfstedentocht geschaatst. Inmiddels is hij de tachtig gepasseerd en willen zijn benen ook niet meer. We hebben het er nooit over, maar ik denk dat ook hij, zodra de vorst inzet, last krijgt van dat onbestemde gevoel…
12 Comments
Hoi Irma, wat heb je dit mooi verwoord; zó ontroerend!
Ingrid
Brok in mijn keel, en wat ben ik trots op je…want qua fysieke prestaties rijd jij toch je hele leven door de elfstedentocht!
Hou heel veel van je, kanjer!!!
…..weet niet wat ik hierop moet zeggen ,zo mooi geschreven…
Prachtig verwoord Irma!!!!!
Je vader is en was inderdaad een schaatsheld.
Jij echter bent een levensheld!!!!
Johan
Irma!! Wat mooi! Ik herinner me nog dat we samen gingen schaatsen! Langs de Vlieten en dan tussendoor elke keer even stoppen, even wat drinken bij het Bommeer! Tot inderdaad het moment kwam dat jij ziek werd, en ik vrolijk door kon schaatsen, maar zonder mijn chaatsmaatje was er niet zoveel meer aan! Ook van je vader weet ik dat hij altijd aan het schaatsen was. Ik herinner me zelfs nog een keer dat Ome Kees op de surfplank op het Bommeer aan het ijszeilen was! Zo stoer vond ik dat! Ook ik schaats inmiddels niet meer, durf het niet meer, ben bang dat ik wat breek. Maar ik geniet wel van de jongens die zo heerlijk aan het schaatsen zijn, ook al vinden ze het moeilijk en hebben ze niet zoveel doorzettingsvermogen. Ik hoop voor je dat je ook zo kunt genieten van je jongens die er heerlijk van kunnen genieten. En ik snap je “onbestemd gevoel”, maar hoop wel dat je toch van dit weer kunt genieten!!
Liefs, Bettine
Hoi Irma, wat vertel je dat mooi. Kippevel hoor…Het zijn mooie herinneringen, waar we allemaal wel regelmatig mee te maken hebben. Ik moest van de week ook weer denken aan de tijd dat onze kids voor het eerst met ijzertjes het ijs opgingen. Gevoel van heimwee bekroop me! @waarblijftdetijd
Hey Irma, met het lezen zit ik maar mooi een paar traantjes weg te pinken… Zoooo goed verwoord! Gisteren en eergisteren al wandelend veel mensen tegengekomen met het onbestemde gevoel. Maar wij konden tenminste nog langs de vlieten wandelen. Iets wat voor jou ook niet eens een optie is. Irma, je bent een kanjer en zelfmedelijden mag je best hebben. Fijn dat je er op deze manier uiting aan kan geven. liefs Jeannette
Dank jullie wel voor jullie mooie reacties. Ik vond het best spannend om dit op de site te plaatsen, maar wel goed voor mijzelf. Schrijven werkt best therapeutisch ;). Bedankt voor jullie steun! Irma
Lieve Irma,
Wat een mooi, ontroerend stukje en wat ben ik trots op je!
Zeker in deze o zo heerlijke schaatstijd.
Gelukkig had ik vanmiddag de eer om het jouw jonge mannen een baantje te trekken…..maar nog meer had ik het jou gegund!!!
´´Brok in mijn keel, en wat ben ik trots op je…want qua fysieke prestaties rijd jij toch je hele leven door de elfstedentocht!´´
Ik ben het helemaal eens met mijn zus!!!
Geen woorden, maar wilde even laten merken dat ik het gelezen heb.
liefs
Liefs van je beste vriendinnetje! 😉