Het raadsel van de egels (2)

Het is een sombere dag. De zon is niet meer te zien en af en toe breekt er een fikse bui los. Tussen twee buien loop ik de tuin in en snuif de frisse lucht op. Hoewel… fris? De boeren zijn vast dolblij met deze regendag. Afgelopen tijd is er gegierd op het land en deze bui doet de mest extra goed de bodem indringen. Maar het bekende boerenluchtje dat daarbij vrijkomt, dringt nu mijn neusgaten in…

Mistroostig staan de tuinstoelen onder de druipende tafel. De anders zo vrolijke parasol zit gevangen in zijn lelijke plastic hoes. De geurige citronella-kaarsen peddelen ijverig rond in de plassen die ontstaan zijn in de lantaarns.

De planten in de potten staan er wél vrolijk bij. De laatste dagen heeft het zonnetje behoorlijk op hun kopjes gebrand en ondanks mijn pogen hen elke dag te voorzien van helder drinkwater, moet deze bui een verademing voor hen zijn. De lavendel, de fuchsia en de margrieten slaken een zucht van verlichting.

De vaste planten in mijn tuin slurpen het regenwater gretig uit de eerst zo gortdroge grond en koesteren zich genoeglijk in de stralen van de koude douche. De aarde kleurt langzaam maar zeker weer van grauw grijs naar inktzwart. Mijn blik vestigt zich op de thermometer, die in de aarde geboord is. Het kwik raakt nog amper de twintig graden.

En dan zie ik ze weer. Mijn twee vriendjes. Ze houden zich schuil tussen de struiken. De olijke snuitjes kan ik maar net onderscheiden. Maar ze zijn het onmiskenbaar, de twee egels. Zie ik ook in hun ogen een blik van herkenning? En wat brengt hen hier elke keer? Zijn ze soms toch net zo nieuwsgierig naar mij als ik naar hen?
Mijn verbeelding gaat weer eens met me op de loop. Alsof de lavendel zucht, de tuinstoelen gebukt gaan onder de regen, de parasol het benauwd heeft onder de plastic hoes… En nu ook nog de ontmoeting met de egels. Nee, ze hebben natuurlijk gewoon honger. Dat is het! Maar daar is wat aan te doen…

Klik hier voor het vervolg