Raddraaier

Ik kijk er graag naar, naar kennisspelletjes zoals The Big Picture of Eén tegen Honderd. De kandidaat staat in de spotlights samen met een flauwe-grappen-makende-quizmaster en krijgt een steeds moeilijker vraag voor de kiezen.

‘Thuis is het veel eenvoudiger dan hier,’ klinkt het zuchtend en steunend uit de mond van de kandidaat. De quizmaster knikt meelevend. Hoe vaak zou hij die zin al gehoord hebben? Maar ondanks zijn gespeelde medelijden, trekt hij zich er niets van aan. Hij zal zich nooit of te nimmer laten verleiden de kandidaat ook maar één steekje verder te helpen.

Eerlijk gezegd vind ik het thuis al moeilijk genoeg, laat staan met die warme lampen en de blikken van het publiek op je gericht. Dan moet je nog niet eens dénken aan die duizenden kijkers thuis. Onbekenden, maar ook familie en vrienden of mensen die je al heel lang niet meer hebt ontmoet. Zij zien je allemaal staan daar. Het zal je gebeuren dat je bij vraag één al uit het spel wordt gewipt. Wat een blamage. Nee, ik geloof het gelijk dat het thuis makkelijker is. Laat laat mij maar veilig vanaf de bank meedenken. Niemand hoeft te weten dat ik van heel veel zaken geen kaas gegeten heb.

Maar in dat anoniem meedenken is plots verandering gekomen door een zeker verzoek. Gelukkig niet een uitnodiging van de quizmaster van Eén tegen Honderd, maar een verzoek van mijn vijftien jarige zoon in de vorm van een nieuw spelletje. D.m.v. een draai aan een rad bepaal je één van de zes categorieën. Als je drie vragen uit verschillende categorieën goed beantwoord hebt, kun je een kroon verdienen. Het is zaak om als eerste alle zes de kroontje binnen te slepen. En nu dat verzoek dus: of ik maar even de uitdaging met meneer wil aangaan.

En daar zit ik dan. Gewoon thuis op de bank, maar toch is het alsof ik de spotlights op mijn wangen voel schroeien. Want stel dat ik verlies van een vijftienjarige. Dat is misschien nog wel erger dan publiekelijk voor heel Nederland afdruipen na een fout antwoord op vraag één bij Weekend Miljonairs.

Na veel wikken en wegen besluit ik de uitdaging toch aan te nemen. En zoals met de meeste van die spelletjes constateer ik dat het leuk is. Stiekem beeld ik me in dat ik niet op de bank zit, maar in de studio sta en de ene na de andere vraag met groot gemak goed beantwoord. Sinds ik bij de club hoor, vliegen de verzoeken me om de oren. Van gezichtsverlies is geen sprake; ik speel het ene na het andere spel met vrienden en met wildvreemden en eigenlijk doe ik het nog best aardig.

Tot mijn tevredenheid concludeert zelfs mijn zoon dat, nadat ik hem warempel een keer heb verslagen. En tot mijn eigen verbazing en trots is niet Wetenschap, Kunst, Geschiedenis, Geografie of
Sport mijn slechtste categorie, maar de categorie Amusement. Wie weet geef ik me ooit nog eens op voor zo’n spelshow op televisie. Per slot van rekening heb ik nu ervaring en schaaf ik mijn algemene kennis nog steeds bij. Hoewel, laat ik het toch maar niet doen. Hier op de bank heb ik altijd nog mijn secondanten…