Rekenmachine

Het was al weer een poosje geleden dat ik moest helpen
bij de computerles van groep 6. De keren dat ik ingeroosterd stond, kwam er onverwachts een andere activiteit tussendoor. Maar vandaag geen telefoontje, geen mailtje van juf. Dus toog ik om kwart over acht samen met zoonlief naar school.

De juf blijft met één helft in de klas en de andere helft gaat computeren met de ‘computerouder’, die voornamelijk nog nodig is om de boel in rustige banen te leiden. In groep 6 hoeft er niet meer geholpen te worden met het opstarten en werken met de computer. Dat kunnen ze onderhand uitstekend zelf. Problemen worden in een oogwenk ‘geklik-klak-klaart’.

Rekenen staat op het program voor vanmorgen. Het computerprogramma ziet er gezellig uit. Op een speelse manier worden de kinderen tot rekenen gezet. Maar schijn bedriegt; De sommetjes zijn helemaal niet speels, noem ze gerust pittig en er mag geen kladblokje bij gebruikt worden. Ik, alias ‘juf’, loopt van hot naar her. ‘Juf, ik snap het niet, juf dit hebben we nog niet gehad.’ Manhaftig probeer ik dan hier, dan daar, de sommen uit te leggen. Mijn hersenen kraken ervan.

Moe maar voldaan loop ik anderhalf uur later het schoolplein weer af. Vandaag was ik weer eens een keertje echt nodig. Ik neem me wel voor om de volgende keer stiekem mijn rekenmachine mee naar binnen te smokkelen. Tja, rekenen was nooit mijn sterkste vak…