Rokjesdag

Terwijl er waarschijnlijk een heel aantal dames dubbend voor de kast staan om zich op te maken voor de eerste officiële ‘rokjesdag’, trek ik mijn stevige stappers aan plus mijn eeuwige spijkerbroek. Voor mij geen rokje; ik maak me klaar om voor de zoveelste keer deze maand naar het revalidatiecentrum te gaan.

Na een vervelende winterperiode met nogal wat problemen, gaat het nu de goede kant weer op. Mijn kunstbeen voelt, na wat passen, meten en oefenen, eindelijk weer oud en vertrouwd aan. Maar door al het gehannes is hij er niet mooier op geworden. Tijd dus voor een metamorfose. Hij mag een dag en nachtje blijven voor een opknapbeurt.

De volgende dag mag ik hem ophalen en tevreden constateer ik dat hij er best weer mag wezen. Het is geen kopie van mijn goede been. Ik heb er bewust voor gekozen om de knie vrij te laten van bekleding. Het levert wel een soort deuk op, maar het loopt veel comfortabeler. Na al die jaren ben ik er wel achter dat dit belangrijker is: comfort vóór uiterlijk. Natuurlijk wil het oog ook wat, maar beter vooruit kunnen, dat geniet toch mijn voorkeur.

Zomer-klaar is hij dus gemaakt, mijn prothese. Dat betekent niet automatisch dat ik nu een rokje of leuke sandaaltjes aan kan. Geen gezicht immers, met die gedeukte, puntige knie en trouwens, sandaaltjes lopen ook lang zo lekker niet als mijn veterschoenen. Toch ben ik in mijn element; ik kan weer met goed fatsoen gaan en staan waar ik wil en ik besluit om mezelf te trakteren op een nieuwe, leuke zomerbroek.
Want heel eerlijk gezegd: ik ben helemaal geen rokjesfan, nooit geweest ook. Voor mij is het feit dat ik geen rokjes kan dragen dan ook geen drama. Sterker, mijn prothese verschaft mij een mooi excuus om onder die rokjesdag uit te komen…

Mijn nieuwe been 😉 Wat vind je ervan? Net echt, toch…