Sinterklaassprookje

Deze column is ook te lezen op Maassluis.nu

Met zijn komst heeft Sinterklaas ons landje weer in het onmiskenbare Sinterklaassfeertje gehuld. Zelfs de beruchte Zwarte-Pieten-discussie heeft geen roet in het eten weten te strooien, maar het feest juist doen oplaaien: dit jaar zullen meer mensen dan ooit pakjesavond vieren.
Ik las in de krant zelfs over initiatieven om op pakjesavond iedereen te laten uitpakken. Dat kan door digitaal een lootje te trekken en een cadeautje plus gedicht op te sturen naar een wildvreemde en op jouw beurt via de post iets terug te krijgen.
Willen we niet allemaal heel stiekem nog een beetje geloven in het Sprookje Sinterklaas?

Hoewel de boel in ons gezin er niet meer op die manier voor op de kop staat als destijds, toen de kinderen nog ‘gelovers’ waren, houdt toch het sfeertje er huis. Mede natuurlijk door toedoen van school en sportvereniging, waar iedereen geacht wordt om een gedicht, al dan niet vergezeld van een surprise, te maken. We zijn er maar druk mee om het sprookje in stand te houden. Heerlijke geheimzinnigheid alom.

‘Mam, mogen we vanavond onze schoen zetten?’ klinkt het op zaterdag, behoorlijk onverwacht, maar zeer hoopvol uit de mond van jongste.
‘Schoen zetten? Nee toch jongens, daar heeft Sint niet op gerekend, hoor,’ lach ik de vraag nuchter weg. ‘Jullie weten toch wel hoe het zit?’
Ondanks het aanstekelijke Sintsfeertje, zijn schoencadeautjes wel het laatste waar ik mee bezig ben geweest. Helemaal niet dus.
Jongste kijkt sip. O help! Wat nu? Ik besluit om open kaart te spelen…

Al een poosje loopt het niet helemaal lekker met mijn beenprothese en dat gaat gepaard met de nodige pijn. Veel zin en energie om stad en land af te lopen om op cadeautjesjacht te gaan, heb ik dus niet. En helaas werken al die wegversperringen in het – normaal gesproken kleinschalig en voor mij goed begaanbare – Winkelcentrum Koningshoek ook al niet mee. Ik ben eerlijk gezegd al blij als ik alles op tijd voor pakjesavond in kannen en kruiken heb.
Oudste weet dat en heeft er alle begrip voor. Nu moet ik het mijn jongste uitleggen. Iets wat ik veel liever niet zou doen. Ja, ik heb nu eenmaal een handicap, maar daar belast ik mijn kinderen liefst zo min mogelijk mee. Nu heb ik echter geen keuze.
Onhandig prevel ik iets over een hulpsint die haar taak heeft versloft.

‘Joh, mam,’ zegt hij, na mijn excuses, ‘het geeft helemaal niets, hoor. Het cadeautje dat ik het allerliefst wil hebben, is dat jij geen pijn meer hebt.’
En dan wordt ineens Het Sinterklaassprookje voor mij werkelijkheid. Daar sta ik dan, met een hart dat overstroomt van dankbaarheid voor zo’n groot en echt geschenk, zomaar in mijn schoot geworpen.
Op pakjesavond hoef ik zozeer niet meer uit te pakken, mijn mooiste cadeau heb ik al gehad. En als ik nog twijfelde, dan weet ik het nu zeker: zij weten weldegelijk waar het om draait en hoe het zit, mijn ‘ongelovers’.