Slechts een momentje

Ze is al ver in de negentig en haar gezicht begint meteen te stralen als ik bij haar ga zitten. Een uurtje wat aandacht voor haar alleen, doet haar zichtbaar opbloeien.

‘Dat is mijn man,’ zegt ze en ze knikt richting de foto die naast haar staat. ‘Hij leeft al niet meer.’
De zon schijnt uitbundig op het lijstje. ‘Maar nu kan ik hem bijna niet zien, kijk eens hoe het zonnetje op het glas schittert.’
Ik krijg een brok in mijn keel.
‘Zie het maar als een knipoogje dat u van hem krijgt,’ zeg ik.
Gelukkig heb ik de juiste toon getroffen en het ijs tussen ons is gebroken. Ze kletst honderduit en vindt het blijkbaar heerlijk om haar verhaal kwijt te kunnen.

Vroeger

Op de tafel liggen boekjes klaar. Boekjes over ‘vroeger’. Willekeurig pak ik er één van de stapel en lees er wat anekdotes uit voor. Samen genieten we van die verhalen van toen. Voor haar een feest der herkenning, voor mij niet altijd bekend terrein. Over de kroontjespen en de griffel, over het kolenhok en de boldootkar. Ik steek er heel wat van op en mevrouw slaat zich regelmatig op haar knie van het lachen. De tijd vliegt voorbij.

Advocaatje mét slagroom

‘Zo kan ik wel honderd worden,’ verzucht ze tegen de zuster die ons wat te drinken brengt. De zuster lacht dankbaar naar mij.
‘Wij hebben hier helaas geen tijd voor,’ legt ze uit, ‘maar het is zo belangrijk dat dit gebeurt.’
Na een kwartiertje gaan we naar de gezamenlijke huiskamer. De andere vrijwilligers zijn ook weer teruggekeerd van het ‘rolstoelwandelen’ en we nuttigen met elkaar nog een advocaatje mét slagroom en met kaas en worst.
‘Ik kom gauw nog eens voorlezen,’ beloof ik ‘mijn’ mevrouw.
Opeens kijkt ze me verschrikt aan en zet abrupt haar glaasje op tafel.
‘Mijn man,’ roept ze uit, ‘hij weet helemaal niet waar ik blijf!’

Nog eens

Ik doe het echt, neem ik mezelf stellig voor onderweg naar huis: zomaar nog eens een uurtje binnenlopen in die gezellige huiskamer. Met een warm gevoel denk ik aan die lieve mevrouw die al een heel leven achter de rug heeft en waarin ik zomaar een klein kijkje kreeg. Ze zit waarschijnlijk alweer op haar plekje naast de foto. Voor haar was het genieten slechts voor het moment. Voor mij was het een moment om niet snel te vergeten.

Via Stichting Present kun je, net als ik, ook voor een dagdeel vrijwilliger zijn. Op de site van Stichting Present kun je zien waar zich in jouw buurt een ‘Present’ bevindt.