Spiegoloog

Uniek
6 februari 2013
Landingsbaan
13 februari 2013

Het leven is voor een kind met diabetes en de ouders niet
altijd eenvoudig, leert de ervaring. Niet alleen het constante bezig zijn met eten en insuline, sporten en spelen, maar ook allerlei andere zaken, waar je keuzes in moet maken.

Thijs ‘zit’, sinds het moment dat hij te maken heeft met diabetes, aan de pen. Dat betekent vier keer per dag handmatig insuline toedienen. Dit heeft, met het een keer of vijf per dag checken van de bloedsuiker (door middel van een vingerprik), behoorlijk wat impact. Het kind wordt lek geprikt, zeggen wij weleens gekscherend. Hoe gek het ook klinkt, alles wendt, zelfs het al dat geprik. Je hoort hem er (vrijwel) nooit over.

Wonderbaarlijk goed gaat het met hem. Hij heeft altijd keurige bloedglucosewaardes. Iets waar we heel dankbaar voor te zijn. Toch blijft op de achtergrond dat pompje spelen. Zeker omdat we weten dat Thijs over een jaar of twee naar het voortgezet onderwijs gaat. Een pompje, dat met een slangetje in je buik wordt bevestigd en waardoor er continue insuline wordt afgegeven, zonder te prikken. Dit even in het kort, want er zit natuurlijk meer aan vast.

We kunnen geen keuze maken; zou dit nu wat voor Thijs zijn of niet? Het gaat juist nu zo goed, maar minder prikken zou ook wel heel fijn zijn. Constant zo’n kastje aan je lichaam, tegenover meer zelfstandigheid. De diabetesverpleegkundige kan ons ook niet echt raad geven. We merken wel dat zij iets meer neigt naar het pompje. Hoewel, de laatste keer dat wij haar bezochten, gaf ze toe, dat het met Thijs op deze manier wel erg goed gaat. Wij moeten zelf een keuze maken, maar het legt een behoorlijk druk op ons als ouders, om zo’n beslissing voor je kind te moeten nemen. De verpleegkundige stelt dan ook voor een afspraak te maken met de jeugdpsycholoog om het eens met haar door te spreken.

Gisteren hadden we die afspraak. Een afspraak die al een paar keer was verzet. Maar nu moeten we er toch aan geloven, aan de ‘spiegoloog’, zoals Thijs het zo mooi verbasterd. Met de nodige tegenzin gaan we er naar toe. Praten om alles op een rijtje te krijgen is eigenlijk niets voor ons, nuchtere mensen als wij zijn. Dat dachten we in eerste instantie…

Als we na zo’n anderhalf uur weer buiten staan, slaken we met z’n drieën een diepe zucht. Niet eens van opluchting dat dit consult er weer op zit. De psycholoog viel juist 100% mee. De zucht is van opluchting door de uitkomst van het gesprék. We leerden, heel simpel, de voors- en tegens naast elkaar te zetten, ook Thijs. Nu is de keuze gemaakt! Niet een beslissing van ouders voor hun kind, maar heel bewust met z’n drieën. De conclusie blijkt helemaal niet zo moeilijk te zijn als we dachten; Alle drie zijn we er nog niet echt aan toe, aan een nieuwe fase met een pompje. Dankzij de psycholoog hebben we ze allemaal weer op een rijtje. Over anderhalf jaar maken we een nieuwe afspraak. Het ‘pompje’ wordt in ieder geval tot die tijd in de ijskast geparkeerd. Dan is het heus voorlopig nog wel houdbaar…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

For security, use of Google's reCAPTCHA service is required which is subject to the Google Privacy Policy and Terms of Use.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.