Spook

Af en toe heb ik er last van. Heel akelig. Het is er, maar het is er niet. Aanwezig, maar toch niet zichtbaar. En het is ook eng, beangstigend. Het laat me iedere keer weer schrikken als het om het hoekje komt gluren, onverwacht, geniepig. Dan weet ik me geen raad. Het spookt hier namelijk af en toe. Niet zo’n wit spook dat in huis ronddoolt of een geest of zo. Maar een spook in mijn lichaam.

Er wordt mij wel gevraagd of ik daar weleens last van heb. Ik bespeur dan ook vaak een soort van nieuwsgierigheid. Logisch, het klinkt zo onwaarschijnlijk en geheimzinnig. Waarschijnlijk is het daarom een bekend fenomeen. De naam wil er ook wel in, natuurlijk: fantoompijn, spookpijn. Pijn in een geamputeerd ledemaat of jeuk. Je been heb je niet meer, maar toch voel je pijn of jeuk. Heel raadselachtig, spookachtig. Alsof je been er nog zit. Toch bestaat het en ‘het spook’ heeft mij dus soms ook in zijn greep. Het klinkt misschien grappig, griezelig of onwerkelijk, maar de pijn is levensecht. En wat het extra gemeen maakt, je kunt er niets tegen doen. Je kunt niet krabben als de jeuk erg is, want er is niets om te krabben. Je kunt geen medicijnen slikken, want die helpen niet.

Toch is het allemaal niet zo spookachtig als het lijkt. Er is wel een verklaring voor de pijn. De afgesneden zenuw is geïrriteerd en houdt daardoor de hersenen voor de gek. De hersenen ‘denken’ dan dat het ledemaat er nog is en pikken bepaalde prikkelingen en seintjes op, die omgezet worden in pijn of jeuk. Maar hoe dan ook, ik vind de benaming toch heel treffend.

Van de week was het spook er weer. Onverwachts kwam hij op de koffie en joeg me de stuipen op het lijf. Het kwam me ook helemaal niet uit. Ik heb het niet zo op met ongenode gasten. Maar ik kon hem ook niet buiten de deur zetten, want hij liet zich niet vangen. Hij komt immers wanneer hij zin heeft en verlaat me pas weer als hij andere plannetjes heeft. Ik wou dat ik je kon ontmaskeren, akelig mormel, spook dat je er bent!