Sportief

Elke winter word ik talloze malen ongevraagd beoordeeld op mijn sportieve (wan)prestaties. Vandaag was het weer eens raak.
Gewapend met winkelwagen én kruk bevind ik me in de supermarkt. Ik passeer een mede ‘hamsteraar’ en herken meteen de monsterende blik. Direct volgt daar al zijn vraag, medelevend knikkend naar mijn stok: ‘Zeker wezen skiën?’
Het is ongetwijfeld goed bedoeld.

Niet zelden maak ik mee dat dit een heel stuk venijniger wordt vastgesteld. Soms zelfs met enig leedvermaak: ‘Moet je maar niet op wintersport gaan!’ Het ‘gna-gna’ klinkt er duidelijk in door.
Als het nog gaat winteren dit jaar en er misschien ijs op de sloten komt te liggen, zal me ongetwijfeld weer vrolijk worden toegeroepen: ‘De ijzers ondergebonden?’
Of als er onverhoopt nog sneeuw of andere narigheid in ons landje valt, zal ik geheid te horen krijgen: ‘Oeps, uitgegleden?’

Wat is dat toch, dat een kruk van dit soort reacties oproept? Alsof, als je nog niet zo heel erg oud bent, je alleen blessures kunt oplopen door sport of een ongelukje. Jong en gezond, deze twee zijn blijkbaar onlosmakelijk met elkaar verbonden en een handicap past zeker niet in dat beeld.
De eerste keer dat ik zo een opmerking kreeg, schrok ik daar behoorlijk van. Na al die jaren, ben ik er bijna aan gewend geraakt. Bijna… want vervelend blijft het.
Het liefst zou ik eens heel hard willen schreeuwen wat er werkelijk aan de hand is.
Dat er duizenden jonge mensen zijn die zich moeten zien te redden met een handicap. Die dolgraag eens op de ski’s zouden staan of een baantje zouden willen trekken op het ijs.
Dat men eens beter moet nadenken voordat men ondoordachte conclusies trekt.

‘Nee, hoor,’ antwoord ik de hamsteraar echter sportief en forceer een glimlach, ‘helaas niet, was het maar waar…’
Met een onvoldaan gevoel loop ik naar de kassa. Waarom zég ik niet gewoon waar het op staat? Hoe gekwetst ik me voel?
Misschien wordt het toch eens tijd voor een assertiviteitscursus…