Spring maar achterop

Stilte
6 november 2017
Mijn dag
28 november 2017

Dit is zo bijzonder… vanmorgen ben ik bij de revalidatiearts geweest en binnenkort ga ik samen met een fysio van het Rijndam kijken wat de mogelijkheden zijn om, na 35 jaar, weer op de fiets te stappen.

Zo kondigde ik precies twee weken geleden dit grote nieuws aan op Facebook. En ja, als je iets op Facebook beweert, dan moet je het ook doen, natuurlijk. Want al lijkt Facebook wat oppervlakkig, de afgelopen veertien dagen hebben heel wat mensen dankzij dit medium geïnformeerd naar mijn grote fietsavontuur. Een extra stimulans dus voor mij om dit ook daadwerkelijk door te zetten. Want wat vind ik het intussen allemaal verschrikkelijk spannend…

Natuurlijk weet ik best dat je heel veel mist als je niet kunt fietsen, maar omdat het al zo lang geleden is, weet ik ook niet meer precies wat ik nou mis. En weet je, dat is ook heel veilig. Dan kan ik me lekker in mijn cocon terugtrekken… fietsen gaat nou eenmaal niet. Maar dankzij de vooruitgang heb ik geen smoesjes meer. Mijn mooie, allernieuwste C-leg prothese heeft namelijk bluetooth verbinding en via een app kan ik ook een fietsstand instellen. Die stand zit er natuurlijk niet voor niets. En zo kwam het dat ik vandaag mijn eerste fietsles met prothese heb.

Een vriendelijke fysiotherapeute verwelkomt me en terwijl ik nog denk dat ik naar de afdeling ‘hometrainers’ gebracht wordt, staat zij al met een gewone damesfiets voor mijn neus. Ik stamel nog dat ik dit in geen vijfendertig jaar gedaan heb, maar zij lacht alleen maar lief en laat de trapper zien, een verkorte crank. Even later staan we in een riante, lege sporthal. De fysiotherapeute helpt me met opstappen, want dat gaat nog een beetje moeizaam. Dan schakel ik de fietsmodus van mijn prothese in, een heel lichte stand, waardoor de knie heel flexibel beweegt. Ik kan er nu niet op staan, want dan leg ik meteen op mijn snufferd, merk ik al meteen.

Even later maak ik, een beetje bibberig, een heus rondje en heeft de fysio alleen mijn bagagedrager nog maar vast. Ik trap alleen met mijn goede been en mijn prothesebeen gaat vanzelf mee. Helaas schiet-ie wel steeds van de trapper, zodat ik niet lekker door kan blijven fietsen. Maar met een kleine aanpassing moet dat te verhelpen zijn.
Nog een paar rondjes verder (en een kleine valpartij) stap ik nog een beetje trillend en bezweet van de fiets. Maar wat ben ik blij en trots. Dat het zo goed zou gaan, had ik nooit durven dromen. De komende weken ga ik verder oefenen, vooral het op- en afstappen vergt nog wat aandacht, inclusief het leren vertrouwen op mijn prothese.
Natuurlijk houd ik jullie op de hoogte van mijn vorderingen 😉

2 Comments

  1. Anneke van der End schreef:

    Irma…….
    Jou verrichtingen met dikke tranen zitten bekijken…..
    Sjonge jonge wat mag/kan jij super trots zijn op je zelf.
    Heel veel kracht, sterkte en zelfvertrouwen toegewenst voor jiou nieuwe uitdaging!

    Superrrr….dikke knuffel van mij voor jou XXXXXX

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

For security, use of Google's reCAPTCHA service is required which is subject to the Google Privacy Policy and Terms of Use.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.