Stoute Schoenen

Er wordt veel meegeleefd met mijn perikelen rondom mijn prothese. Daar ben ik dankbaar voor, want ik vind het belangrijk om erover te praten. Misschien komt dat soms vreemd over, maar laat er alsjeblieft geen taboe op rusten. Al is het niet fijn om met één been door het leven te gaan, het is wel fantastisch dat er in Nederland zoveel mogelijkheden zijn.
Omdat er allerlei veranderingen op stapel staan, heb ik besloten er een blogje aan te wijden.

In maart maakte ik een afspraak in een ander revalidatiecentrum. Een ‘second opinion’ kan nooit kwaad, dacht ik. Maar dat liep anders, want ik trof in dat Revalidatiecentrum vakmensen met hart voor de zaak en na een gesprek bleek dat zij tot het uiterste willen gaan om mij zo goed mogelijk op te been te houden. Dat geeft weer goede moed om door te knokken. Want eerlijk gezegd, soms ben ik zo moe. Moe van de pijn, de energie die het lopen en eigenlijk alles wat daarmee samenhangt, kost. En hoewel ik nooit heb opgegeven, balanceerde ik soms op het randje daarvan.

Na een goed gesprek met de revalidatiearts, konden er plannen worden gesmeed. Voordat er naar de prothese gekeken gaat worden, moet eerst de pasvorm van de koker die om de stomp zit in orde zijn. Dat is heel belangrijk en luistert nauw omdat dat het contact vormt tussen mij en het kunstbeen. Als de koker niet goed zit, kan dat nadelige gevolgen hebben voor de aansturing van de prothese en, niet te vergeten, kan dat veel pijn veroorzaken aan de stomp, zelfs tot blaarvorming aan toe.

Op dit gebied is er sinds een kort een nieuwe methode ontwikkeld in Zweden. Nu wil het gelukkige feit dat de Zweed die hier nauw bij betrokken is, volgende maand een paar dagen in het Revalidatiecentrum is om cursus te geven aan de prothesemakers over deze nieuwe methode. Ik mag daarbij aanwezig zijn, samen met nog een aantal prothesegebruikers, om als ‘proefkonijn’ fungeren. Er zal eerst gekeken worden of deze methode bij mij mogelijk is, omdat mijn stomp heel kort is. Als het mogelijk blijkt, wordt er dezelfde dag nog zo’n nieuwe koker aangemeten. Als het niet lukt, kan ik gewoon op mijn oude prothese naar huis en zal er een nieuwe koker ‘oude stijl’ worden aangemeten.

Als de koker naar wens is, zal er in een speciale kliniek gekeken worden naar een prothese die het beste bij mij past. De prothese die ik nu heb is dan wel een prachtig exemplaar, computergestuurd zelfs, maar is wel erg zwaar. Bovenbeen prothesegebruikers zijn topsporters: alle handelingen die we verrichten blijken 70% meer energie te kosten dan bij ‘gezonde’ mensen met twee benen. Er zijn nu nieuwere soorten prothesen op de markt, die in plaats van energie kosten, je energie terug geven.

Ooit verzuchtte ik eens in een wanhopige bui: ‘Ik word er alleen maar ouder op en dat zal zeker niet in mijn voordeel zijn.’ Toen werd er gezegd: ‘Of de tijd is juist wél in je voordeel, want de ontwikkelingen op prothesegebied gaan razendsnel.’ Inmiddels heb ik ondervonden hoe waar dit is. Wat een geluk dat ik de stoute schoenen heb aangetrokken voor de second opinion; wat een perspectief biedt dat mij tot nu toe. Ik houd jullie zeker op de hoogte van de verder ontwikkelingen.