Tasje Erbij

Zo goed en zo kwaad als het gaat omarmt hij de spullen die hij zojuist heeft aangeschaft in de drogisterij en klemt ze stevig tegen zijn buik en kin. Luid mopperend verlaat de man, die even daarvoor nog voor mij in de rij stond, de winkel. Hij is het duidelijk oneens met de gang van zaken. Ondertussen verontschuldigt de caissière zich met een rood hoofd: ‘Meneer wilde een tasje, maar hij had er immers gewoon eentje kunnen kópen?’

Ik vind het zo gek nog niet, dat het ‘gratis-tasje-erbij’ in januari definitief wordt afgeschaft. In mijn schuur – en vast niet in die van mij alleen – hangt een heel grote plastic tas bomvol kleinere plastic tasjes. Hoe ik ook probeer, de voorraad krimpt niet. Zodra er een zakje voor het één of andere doel uit verdwijnt, wordt de voorraad weer aangevuld met een zakje van een nieuwe aankoop. Intussen heb ik geen idee waar al die tassen die ik ooit in bruikleen had, op dit moment circuleren. Het zou zomaar kunnen dat ze in de grote ’Plastic Soep’ op zee drijven. Die gedachte kan ik bijna niet verdragen; het is toch om je wezenloos te schamen.

Daarom geef ik de caissière ook zo grif gelijk. Je moet al dat plastic gewoonweg niet meer willen krijgen, sterker: zelfs niet niet meer willen kopen. Daarom heb ik een tijdje geleden een keurig stoffen vouwtasje aangeschaft. Supertruttig natuurlijk, maar wel heel praktisch, want het past met gemak in een handtas. Eerlijk gezegd was ik zelf niet zo bijdehand, maar werd ik er door de situatie toe gedwongen. In de winkel waar ik ondergoed en sokken had gekocht, verstrekte men ook al geen gratis tassen meer. Een alternatief had ik niet; ik had geen tas bij me en ik kon toch moeilijk met een stapel onderbroeken in mijn hand door de Koningshoek lopen? Vandaar dat ik zo’n supertruttig, maar reuze praktisch stoffen vouwtasje inclusief reclame van de textielwinkel kocht: de vervanger van het bekende geel/blauwe matrozen plastic zakje.

Terwijl ik tegen de caissière van de drogisterij – enthousiast en in geuren en kleuren – mijn pleidooi voor de stoffen vouwtas afsteek, rommel ik verwoed in mijn handtas op zoek naar het bewuste gevalletje, dat ik, tenminste dat dacht ik, altijd in die tas heb zitten. Maar hoe ik ook grabbel, het blauwe propje komt niet boven water. Natuurlijk ben ik glad vergeten het na een vorig gebruik weer op te vouwen en in mijn handtas terug te stoppen. Sta ik even mooi in mijn hemd…

‘Doet u er toch maar een tasje bij,’ fluister ik beschaamd, terwijl ik vijfentwintig cent op de toonbank neerleg. Mijn aankopen prop ik snel in het betaalde plastic tasje en ik maak dat ik de winkel uitkom. Ik kom hem niet meer tegen, maar eigenlijk had ik hetzelfde moeten doen als de luid mopperende meneer, alleen dan schuldbewust en zonder klagen. In plaats daarvan heb ik mijn splinternieuwe principe om zeep geholpen door het met een paar centen af te kopen. Direct neem ik me voor om dat nooit meer te doen.

Als je me dus binnenkort met een stapel ondergoed onder mijn arm door de Koningshoek ziet sjouwen, weet je dat het me eventjes weer niet gelukt is met de vouwtas. Ik sta dan wel in mijn hemd voor heel Maassluis, maar je moet iets over hebben voor het milieu, nietwaar?

Deze column is ook te lezen op Maassluis.nu