Topchefs

Aan het einde van de middag heb ik een afspraak. Het kan een latertje worden, daarom zorg ik dat alles voor het avondeten klaarstaat. Het prutje voor de macaroni bereid ik zorgvuldig voor. Een pan met water én zout om de macaroni in te koken zet ik alvast op het gasfornuis. Een komkommertje staat kant-en-klaar afgedekt in de koelkast.
Met mijn begeleidend briefje vol instructies moet het mijn niet-al-te-handige-mannen-in-de-keuken straks vast lukken om deze eenvoudige maaltijd in een handomdraai op tafel te zetten. Macaroni is dan wel niet het lievelingsgerecht van mijn zoons, maar voor deze keer moeten ze het er mee doen, denk ik tevreden, als alles klaar staat en ik de deur achter me dichttrek.

Als ik – inderdaad laat – weer thuiskom, hebben mijn mannen al gegeten. Een pittige etenslucht komt me tegemoet. Ik heb best trek na een lange middag en een lange autorit. En, denk ik stiekem, het is ook weleens leuk dat er nu voor mij ‘gekookt’ is. Ik kan direct aanschuiven aan tafel. De macaroni wordt keurig voor me opgewarmd. ‘Is dat alles?’ vraag ik even later, als ik mijn bordje zie. Het is wel genoeg, maar het verbaasd me dat dit het restje uit de pan is. De grote wok is helemaal leeg.
‘Ja, het is echt helemaal op,’ zegt mijn jongste enthousiast. ‘Het was ook zo lekker. ’
Verrast kijk ik hem aan. ‘Je hebt het toch over macaroni?’
‘Ja,’ knikt hij trots. ‘Het was echt heel lekker. Heel anders dan als jij het maakt. Wij kunnen gewoon veel beter koken…’