Uitwisseling

Niemand kijkt er meer van op. Het schijnt er tegenwoordig ‘gewoon’ bij te horen als je een kind op de Middelbare hebt: Een uitwisseling tussen scholieren uit Nederland en scholieren uit een ander Europees land.

En omdat onze oudste inmiddels in de derde van de Middelbare school zit, kregen wij er dus ook mee te maken. Al in het begin van het schooljaar ontvingen we de nodige informatie. Maart is nog ver weg, dacht ik toen. Maar de tijd vliegt en zo brak vorige week maandag dé dag van de uitwisseling aan. De bus bracht, na maar liefst een reis van zestien uur, achttien Sloveense jongeren naar Vlaardingen.

Daartussen zat ook Bine, een veertienjarige jongen uit een klein plaatsje in Slovenië, die deze week bij ons te gast zou zijn. Het avontuur kon beginnen, voor ons, maar zeker voor hem. Het was moeilijk te peilen wat er in zo’n koppie omgaat. Zou het hem meevallen of misschien toch tegen? Als hij verwachtte dat hij in een riante villa in Nederland terecht zou komen, viel het hem misschien niet mee. Hij moest genoegen nemen met ons knusse tussenwoning en het kleine slaapkamertje van mijn zoon delen. Maar aan de andere kant onze gastvrijheid en goede bedoelingen konden hopelijk niet onopgemerkt blijven. Hoe dan ook: we moesten het met elkaar doen deze week.

In vier dagen trokken de Sloveense jongeren door Nederland en twee dagen mochten de Nederlandse jongeren hen vergezellen. Ook ’s avonds werd er onderling afgesproken. Een overvolle planning dus, waar volop van werd genoten, dat was wel duidelijk uit alle enthousiaste verhalen.

Afgelopen vrijdag gingen Bine en kameraden weer terug naar Slovenië, met eerst weer een reis van zestien uur in het verschiet. We namen afscheid van elkaar. Hij had het fijn gehad, verzekerde hij ons en we konden het ook echt merken. Ik slaakte een zucht van verlichting, alles was goed gegaan. Wat zo gewoon lijkt te zijn, niemand kijkt er immers van op, was voor ons in alle opzichten een heel bijzondere ervaring.

Vandaag ontving ik via Facebook een berichtje van de moeder van Bine. Ze bedankte ons hartelijk voor de goede zorgen. Haar zoon had het naar zijn zin gehad bij ons in Holland. Zij kijkt op haar beurt uit naar het moment waarop Bart bij hen te gast is.
En dat was iets wat ik nou bijna vergeten was. Dat het om een ‘uitwisseling’ gaat. In mei gaat onze zoon naar het verre Slovenië toe. Ook zestien uur in een bus. Gelukkig lijkt Bine een lieve moeder te hebben. Maar gewoon kan ik het met de beste wil van de wereld niet vinden. Ik heb nog even de tijd om aan het idee te wennen. Hoewel… times flies.