Vakantie-to-do

Deze column is ook te lezen op Maassluis.nu

Te vaak heb ik me afgevraagd, als ik weer eens zat te zwoegen op de vakantiekaarten, waarom het überhaupt een gewoonte, ja zelfs bijna een verplichting was geworden. Alsof de ontvanger in het grauwe Nederland zijn of haar tijd zou besteden aan het genoeglijk bestuderen van minstens acht zonovergoten minivakjes met bezienswaardigheden op zo’n kaart. En alsof de afzender vanaf zijn vakantiebestemming niets beters te doen had dan het thuisfront een optimistische vakantiegroet te sturen, in plaats van de bezienswaardigheden van de minivakjes daadwerkelijk te gaan bezoeken.

Bij terugkomst van vakantie lag mijn deurmat altijd bezaaid met kaarten van vrienden en familie vanuit allerlei vakantieoorden. Mensen die keurig aan hun verplichtingen hadden voldaan. Met bonzend hart zocht ik op de achterkant naar de afzender om te controleren of ik ook net zo goed aan míjn verplichtingen had voldaan. Natuurlijk was dat niet zo en was ik toch weer iemand vergeten. Iemand, van wie ik wél een kaart had gekregen.

Terwijl ik juist zo mijn best had gedaan …
Thuis had ik nauwkeurig een lijstje opgesteld van mensen die ik een kaartje móest sturen, al had ik ze misschien het hele jaar niet gezien of gesproken. Als ik eenmaal op mijn vakantiebestemming was, móest ik eerst aan de kaarten beginnen, anders zouden ze immers niet eens vóór mijn thuiskomst hun bestemming bereiken. Mijn zoektocht naar kaarten was dus mijn eerste vakantieklus. Het móesten natuurlijk wel kaarten zijn waar je mee thuis kon komen. Waarop je kon zien hoe mooi onze locatie wel niet was. Na eindeloos draaien aan de kaartenmolens en oeverloze discussies, móest het schrijven beginnen. Een zonnetje met vermelding van de temperatuur, was te summier, nee iedere kaart móest voorzien worden van een uitgebreid verslag. Daarna móesten ze op de bus, die ik na lang zoeken en vele aanwijzingen uiteindelijk wel vond, maar waarvan ik nooit zeker wist of het vage geval echt wel een brievenbus was. Ik móest er het beste maar van hopen.

Waarschijnlijk hebben heel veel mensen zich dit afgevraagd, want de gewoonte van het versturen van de vakantiekaart lijkt ondertussen bijna uitgestorven. Op mijn deurmat werden het er in ieder geval elk jaar merkbaar minder. Maar wellicht lag het aan mij, dat kan ook, omdat men op den duur van mij geen kaartje meer kreeg …

Hoe het ook zij, tegenwoordig app je elkaar gewoon even vanaf de camping, plaats een foto van je gezin op Twitter of Facebook of zet zelfs een heel vakantiefotoalbum online voor je vrienden. Niet dat ik daar nu onverdeeld enthousiast over ben, maar het scheelt in ieder geval heel veel móeten.

En ik heb nog verplichtingen genoeg. Terwijl de helft van Nederland al vakantie heeft, móet ik en de rest van arme regio Midden, nog even door die ontzettend drukke laatste weken voor de vakantie heen bijten. Dat is pure noodzaak, want alleen zo kan ik straks alle verplichtingen voor even helemaal loslaten.

In ieder geval kan ik ‘het-maken-van- een-adressenlijstje-voor-de-vakantiekaarten’ van mijn vakantie-to-do-list afstrepen. Dat scheelt.