Vakantie via Vluchtstrook en Vangrails

Vakantie
12 juli 2018
Zonnestraaltjes
9 augustus 2018

Als we na een lange reis eindelijk ons mooie, rustige dorpje inrijden, zien we nieuwsgierige blikken. Een vrouw kijkt toch echt nog eens extra over haar schouder en twee kinderen op de stoep langs de weg staren onze auto na, bijna met open mond. Dat doet onze fantasie op hol slaan: we worden straks vast onthaald door het plaatstelijke fanfarekorps en met een toespraak van de burgemeester. Een thuiskomst dus waar ik altijd van heb gedroomd en die in mijn kinderfantasie bestond: dat iedereen blij is dat ik er weer ben na een lange vakantie. Dat de inwoners opgetogen zwaaiend langs de route staan waar ik met de auto langs moet op weg naar mijn huis.

Alleen… onze thuiskomst heeft niets met óns te maken. Men kijkt niet op omdat wij thuiskomen, nee, het heeft alles te maken met onze auto. We rijden namelijk in een auto met een Frans kenteken. Tja en dat baart opzien in het rustige Maasland waar normaliter nooit zoveel te beleven valt. We hebben er schik in en onze fantasie kent geen grenzen. “De Schakel”, het plaatselijke leugenaartje, kopt al: Nieuwe toeristische trekpleister. Fransen doen Maasland aan.

We maken er maar een grapje van. We zijn het inmiddels al gewend om als Nederlanders in een auto met Frans kenteken rond te rijden. Op weg naar de camping in Normandië, we waren het eerste tolpoortje op de Franse tolweg nauwelijks gepasseerd, kregen we namelijk al pech. Dus daar stond onze auto afgeladen met vakantiebagage dan op de vluchtstrook en wij keurig volgens voorschrift achter de vangrails. Na wat telefoontjes, wachten en verbazingwekkend veel toeterende auto’s (hoe genant) kwam daar een takelwagen. Het gezicht van de monteur sprak boekdelen na één enkele blik onder de motorkap: het was niet best. De auto werd weggesleept samen met ons en even later werden we gedumpt in the middle of nowhere. Geen sterveling te bekennen op Quatorze Juillet, ook dat nog…

Ons volgende station bleek een industrieterrein een aantal kilometer verderop, waar we gedropt werden door een tweede takelwagen. Vervangend vervoer stond klaar, maar wel een aantal dorpen verwijderd van het terrein waar wij ons bevonden… Uiteindelijk was hij daar dan, een Itialiaanse Fiat met Frans kenteken. We propten al onze bagage van de kapotte Franse Peugeot met Nederlands kenteken over in de ietwat kleinere Fiat, om meer dan zes uur later dan gepland op de camping in Normandië aan te komen.

En zo kwam het dat wij deze vakantie incognito waren: Op de camping vrolijk begroet door de Fransen, zelfs meegesleept in hun feestje om het wereldkampioenschap voetbal, terwijl de Nederlanders met veelzeggende blikken gericht op het kenteken van onze auto – die ook nog eens pontificaal voor onze stacaravan geparkeerd stond – óns geen blik waardig keurden.

Daarom maken we er vandaag maar een feestje van en gedragen ons uitbundig als Franse toeristen in onze eigen woonplaats. En dat is best leuk. Hier zijn we tenminste een bezienswaardigheid. Maar toch… ook hier blijven we dus uit de toon vallen en dat gaat op een gegeven moment wat tegenstaan. Eerlijk gezegd kan ik niet wachten tot onze Franse Peugeot weer voor de deur staat, met Nederlands kenteken dan natuurlijk. Zover is het echter nog niet, maar dat is weer een verhaal apart…


En o ja… onze vakantie was verder geweldig, Normandië is zo prachtig en indrukwekkend!

2 Comments

  1. Anneke vd End schreef:

    Geweldig wat een belevenis…..
    Eind goed al goed……
    Prachtige foto’s
    Genoten van je schrijven

  2. Ineke schreef:

    Knap hoe je van een domper zo iets leuks en positiefs kan maken.
    Ik heb de auto met Frans kenteken nog niet gespot.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

For security, use of Google's reCAPTCHA service is required which is subject to the Google Privacy Policy and Terms of Use.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.