Verstoppertje Spelen

Deze column is ook te lezen op Maassluis.nu

Hoewel ze gelukkig elk jaar lijken mee te groeien met de kinderen, moet ik me toch enigszins in het bankje van mijn zoon in groep 8 wurmen voor de ouderavond op school.
Vlak daarvoor had ik nog een workshop-voor-ouders gevolgd in de aula, door de overzichtelijke gang gelopen, een blik geworpen op de keurige lokalen, met een glimlach gekeken naar de lage kapstokken, de kleine wc-tjes in het toiletgebouw. Een gewone, moderne basisschool met een heerlijk schoolplein. Dezelfde school waarop ik vroeger heb ‘gezeten’. Tenminste, dezelfde locatie, het gebouw is inmiddels in een geheel nieuw jasje gestoken.

Verstopt achter de rug van de ouder in het bankje voor me, denk ik er spontaan weer aan hoe jarenlang de herinnering aan het gebouw waar ik zes jaar lang naar toe ging in mijn geheugen stond gegrift: een oneindig lange hal, mega klaslokalen, een gigantische aula en een schoolplein waar je kon verdwalen. Mijn lagere school, zoals we het toen nog noemden. Nadat ik de school verliet was ik er nooit meer binnen geweest.
Totdat ik een paar jaar geleden las over de laatste kans voor oud-leerlingen van deze school om het gebouw nog eens te bekijken en herinneringen op te halen voordat het definitief tegen de vlakte zou gaan. Ik bedacht me geen moment. Het leek me geweldig om nog eens door de lange gang te sloffen, de klaslokalen en het gymlokaal nog eenmaal te zien.
Het bleek een desillusie. Nee, niet de herinneringen en de ontmoetingen, die waren top. Maar de grootsheid van de lokalen en de lange gangen, die vond ik niet meer terug…

Intussen kijk ik het knusse klaslokaaltje van mijn zoon eens rond. In zijn ogen is zijn gezellige school vast ook een megaschool, met een oneindig lang lijkende hal, grote klaslokalen, een gigantisch gymlokaal en een schoolplein waar je kunt verdwalen. Een plek dat, als het helemaal leeg is, de ultieme plek is om verstoppertje te spelen. Dat is tegenwoordig namelijk Het Grote Voorrecht van groep 8, als de overige groepen op schoolreisje zijn. Dé Grote Traditie en Het Toppunt van Genoegen. Iets waar hij het al weken over heeft. Dan mopper je niet meer over het feit dat je niet mee mag naar de Efteling. Nee, dan mag je gewoon even helemaal los in dat grote, lege gebouw. Wauw!

Het laatste jaar, denk ik toch wat weemoedig, en dan kom ik hier niet meer. Dan zal ook mijn jongste ‘basisschoolkind-af’ zijn. Hoe lang zal het duren voordat hij hier weer terug komt en die grote school helemaal niet zo groot blijkt te zijn, maar een heerlijke plek was waar je jezelf kon zijn en waar je geen verstoppertje hoefde te spelen?

Ik recht mijn rug en focus me weer op het hier en nu. Natuurlijk moet ik wel bij de les blijven; een standje kun je je als ouder niet meer veroorloven.