Voetstappen in de Sneeuw

Mandarijn en boek
Mooie muziek of een mooie film, maar vooral een goed boek hoort voor mij onlosmakelijk bij de donkere dagen rond het einde van het jaar. Als kind al vond ik het heerlijk om me in de kerstvakantie, als het buiten regende of sneeuwde, tegen de verwarming aan te schurken met een boek. Wat een geluk dat we op tweede kerstdag altijd een mandarijn én een boek kregen na afloop van de kerstfeestviering in de kerk.

Bitter koud
Vooral de boekjes van W.G. van der Hulst waren favoriet. De Rozemarijntje-serie, Anneke en de Sik en Van Bob en Bep en Brammetjes. Stuk voor stuk prachtig. Maar mijn nummer één was toch wel ‘Voetstapjes in de sneeuw’. Het spannende verhaal samen met de ouderwets aandoende illustraties bezorgde me een aangenaam, warm en geborgen gevoel.

En dat de woordkeuze wat melodramatisch was, dat vond ik juist geweldig evenals de herhalingen, in de trant van: het was koud, bitter, bitter koud…

Oud en Nieuw
Het verhaal speelt zich af rond Oud en Nieuw. Het meisje moet oliebollen bij opa en oma brengen, maar omdat het zo gesneeuwd had, kan zij de weg in de weidse polder niet meer vinden en raakt verdwaald in de kou. Het hondje van opa en oma vindt haar uiteindelijk en zo komt alles nog precies op tijd goed voor het nieuwe jaar.

In een poging om mijn kinderen hetzelfde oerknusse gevoel te laten ervaren, heb ik een jaar of vijf geleden het boekje op oudejaarsdag aan hen voorgelezen. In één keer het hele verhaal. Alleen al het feit dat ik het boekje weer in mijn hand had, de wat muffe geur rook en de knisperige, vergeelde bladzijden voorzichtig omsloeg, maakte mijn dag een echte oudejaarsdag.Stiekem pinkte ik een traantje weg. Wat een desillusie toen mijn jongens er totaal niet van onder de indruk waren. ‘Vond je dát nou zo mooi?’ Even later trof ik hen aan op de bank met een Donald Duck.

Tissues
Vandaag is het weer oudejaarsdag. Buiten is het guur. Hier in huis knort dan wel niet behaaglijk de houtkachel, de verwarming doet het weldegelijk en verspreidt een net zo’n aangename warmte. Zou ik? Ik heb wel even tijd, aan oliebollen bakken doe ik toch niet. Waarom ook niet, ik doe het gewoon: Voor de gelegenheid zoek ik het straks op, zet m’n stoel stijf tegen de verwarming en droom voor even weer weg bij die voetstapjes in de sneeuw. Lekker helemaal alleen dit keer, de tissues binnen handbereik.