Wat een fratsen!

Het fietsen op mijn nieuwe, aangepaste fiest gaat goed. Het is leuk, het is fijn, maar het blijft ook spannend. Vooral de bijbehorende fratsen die verricht moeten worden voordat ik zover ben én het op- en afstappen, vind ik een dingetje. Is dat allemaal gebeurd, dan is het genieten geblazen. Raar misschien, maar juist met op- en afstappen moet ik 100% op mijn prothese vertrouwen en dat … dat valt dus niet mee en eerlijk gezegd houdt dat me ook wel wat tegen.

Gelukkig heb ik een thuisfront die me in het eindeloze aanmoedigt.
‘Kom op, fietsen joh!’
En dan ga ik toch maar weer. Zo ook zondagavond, na het eten. Eindelijk had ik de stap durven wagen en daar zat ik, prinsheerlijk op het zadel. Nu de bijbehorende fratsen nog en dan zou ik weer kunnen gaan genieten.
Eerst mijn kruk in de haakjes aan mijn fiets, mijn voet vastzetten aan de trapper en als laatste de knie losmaken. Om mijn kunstbeen in de fietstand te zetten, heb ik mijn telefoon nodig. De app op mijn telefoon maakt verbinding met de Bluetooth van mijn prothese om deze stand in te kunnen schakelen. En dan zul je ’t zien: zat ik eindelijk startklaar, lag mijn telefoon nog op het aanrecht … Gelukkig hoefde ik hem niet zelf te halen. Dat bespaarde me een af- en opstap.

Met mijn mobiel probeerde ik de instelling aan te passen, maar op de een of andere manier maakte de app geen verbinding met mijn prothese. Er zat maar één ding op: ik moest mijn kunstbeen een slag om de knieas draaien (probeer dit thuis niet). Voor dit kunstje kon ik helaas niet op mijn zadel blijven zitten, dus moest ik toch een extra af- en opstap maken. Na de draaibeweging met de knie, kwam de Bluetoothverbinding tot stand. Ik hees me weer in ’t zadel, zette mijn voet vast en gooide met de app mijn knie los en daar gingen we eindelijk.

Na nog geen 500 meter fietsen begaf de trapondersteuning het. De batterij bleek leeg. Er zat niets anders op dan weer af te stappen. Ik belandde op het bankje bij het hertenkamp, waar ik geduldig wachtte tot mijn chauffeur kwam voorrijden om me op te halen. Mijn fiets werd netjes afgevoerd door zoonlief die als extra passagier uit de auto stapte.

Geen fietstochtje dus. Alle fratsen voor niets. Soms loopt het gewoon niet zoals je gehoopt had. Hoewel? Volgende keer bestijg ik vast een stukje soepeler mijn stalen ros. Oefening baart kunst, nietwaar?