Geduld-challenge (deel 2)

Deel twee van mijn ‘geduld-challenge’. Inmiddels ben ik al drie dagen zonder prothese. Noodgedwongen, om de wond op mijn stomp te laten genezen. Echt een geduldkwestie. Geduld is een schone zaak, zegt men, daarom wil ik in deze reeks blogs gaan ontdekken wat voor ‘schoons’ mijn geduld zal opbrengen. Een soort ontdekkingstocht dus naar de positieve kant van geduld.

Het valt niet mee om met twee krukken door het huis te hinkelen. Niet omdat ik niet goed met krukken overweg kan, maar vooral omdat ik mijn handen niet vrij heb voor andere zaken. Nu merk ik pas wat een voorrecht het is om over zo’n mooie prothese te beschikken, ondanks alles. Ik zal in een andere challenge-blog eens iets meer vertellen over mijn strijd met de prothese, want slechts na één dag van geduld heb ik al een ‘schone’ zaak ontdekt waar ik nu over wil bloggen…

Wat staan er een hoop lieve mensen om me heen. Van alle kanten wordt hulp aangeboden. In eerste plaats door mijn thuisfront natuurlijk. Ook van hen vergen deze weken extra geduld en extra inspanning. Fijne berichtjes, telefoontjes, bezoeken en verwennerijen van vrienden en familie. Hartverwarmend. En dan de meedenkers. Zo werd ik geattendeerd op de mogelijkheid van het lenen van hulpmiddelen. En binnen een dag is het voor elkaar. Een trippelstoel met elektrische hoog/laag bediening. Kant en klaar afgeleverd. Een soort van bureaustoel waarmee ik me al ‘steppend’ door het huis kan manoeuvreren. Nu kan ik zelf een kopje koffie maken én het meenemen naar de woonkamer en kan ik zelf het eten klaarmaken.

Zelf-doen is een woord dat een eigenwijze peuter te pas en te onpas gebruikt. Het ‘zelf-doen’ zit er al vroeg in, maar ik heb het nooit afgeleerd. Onafhankelijk zijn. Vooral niemand tot last willen zijn. In de loop der jaren heb ik heel wat trucjes aangeleerd waardoor ik niet afhankelijk ben van hulp van anderen. Aan de ene kant ben ik daar trots op. Mijn motto is niet voor niets: wat jezelf kunt doen, moet je ook zelf doen. Maar aan de andere kant: het is ook niet erg om eens hulp in te schakelen als het nodig is. Echt niet erg, nee, maar zo ontzettend moeilijk. Wat zit die trots me soms danig in de weg…

Deze stoel is in ieder geval echt iets voor mij. Het geeft me iets meer ruimte. Het geeft me het gevoel dat ik toch nog een beetje zelf de touwtjes in handen heb en niet alles aan een ander hoef te vragen.
Deze keer zijn het de stoel en alle lieve mensen om mee heen die mijn geduld-challenge een stuk minder moeilijk maken en dat zijn maar liefst in één klap twee schone zaken!

Wordt vervolgd…

Klik hier voor deel 3