Accepteer het maar…

Pechdag
27 maart 2019
We hebben allemaal wat…
28 maart 2019

‘Twee jongens… heel makkelijk!’ beweerde ik altijd. ‘Spijkerbroek, shirtje, een hand gel in de kuif en gaan…’
Hoe anders moet dat toch zijn in gezinnen met meisjes: jurkje, rokje, maillot of toch maar een spijkerbroek? Gympen of lakschoentjes? Haren-met-klitten kammen, staartjes maken of vlechtjes. Speldjes en strikjes… Daar moet ‘s morgensvroeg toch heel wat meer – vaak kostbare – tijd in zitten.

Als ik de verhalen mag geloven, accepteren lang niet alle meisjes het, dat moeder kleding koopt zonder dat zij er bij zijn. Mijn jongens vonden dat juist altijd handig. Heel handig zelfs. Dan hoefden zij niet uren in winkels rond te hangen, kleedkamer in en uit, kleding aan en uit, nadenken of iets leuk is of niet. Mama kon dat prima. Het was alleen een questie van ‘past het of past het niet’.
Maar die tijd is voorgoed voorbij. Mama hoeft het niet meer te wagen om hen te verrassen met een nieuwe trui. Het is geen questie meer van ‘het past niet’. Nee, tegenwoordig is het een questie van ‘het is stom’. Bijvoorbaat al. Wat het ook is. Het is stom. Accepteer het maar mama…
Inmiddels heb ik dat min of meer geaccepteerd. Ze hebben een eigen smaak ontwikkeld en eerlijk gezegd valt dat bij mij meestal ook wel in de smaak.

Een lik gel hier en daar volstaat al lang niet meer. Jongste heeft sinds kort spontaan last van een kruin die hij toch al jaren heeft. Elke ochtend gaat hij, met flink wat water en gel, de strijd aan om die kruin enigszins in toom te houden. Maar die kruin gaat zijn eigen eigenwijze gang en dat wekt flink wat irritatie bij hem op. Hij is er maar druk mee op dit onmogelijk vroege tijdstip. Stiekem moet ik er om lachen, want gaat hijzelf niet net zo zijn eigen eigenwijze gang?

Totdat hij een ontdekking doet. We zijn op bezoek bij opa en oma. Zomaar vliegt hij overeind om naast opa te gaan staan die in zijn relaxstoel zit.
‘Nu weet ik hoe ik aan die kruin komt!’ zegt hij, terwijl hij over opa’s bolletje aait.
Ik kijk eens goed… en inderdaad! Opa blijkt net zo’n ontembaar eigenwijs plukje te hebben als hij. Ook precies op zijn achterhoofd.
Hij zucht eens. ‘Daar kom ik dus voor mijn vijfentachtigste niet meer van af…’

Inderdaad boy, it runs in the family; accepteer het maar!


it runs in the family 😉

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

For security, use of Google's reCAPTCHA service is required which is subject to the Google Privacy Policy and Terms of Use.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.